พิมพ์หน้านี้ - ~*~ บรรพคีตา ~*~

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนเหงา => ข้อความที่เริ่มโดย: วลีลักษณา ที่ 04 สิงหาคม 2018, 08:33:PM



หัวข้อ: ~*~ บรรพคีตา ~*~
เริ่มหัวข้อโดย: วลีลักษณา ที่ 04 สิงหาคม 2018, 08:33:PM
(http://www.mhodoo.com/dream/A18072012190428.jpg)

๐ คีตาล่องลอยลมพลิ้วพรมหวน
เหมือนคร่ำครวญทวนเรื่องแต่เบื้องหลัง
ท่วงทำนองคล้องขึงตรึงภวังค์
โหมกำลังแทรกลึกให้นึกจำ

๐ เสียงสีเสียดเบียดสายราวหมายว่า
จักกล่อมฟ้ากล่อมดินให้ยินร่ำ
ล่องตามลมรวนเรโหมเห่ลำ
คล้ายคล้ายพร่ำรำพันแต่บรรพ์มา

๐ ค่ำคืนกลางวสันต์พระจันทร์เสี้ยว
ลอยรูปเคียวแคว้งคว้างกลางเวหา
มืดมนในคืนดับเหมือนหลับตา
ปิดมายาภาพทิ้งทุกสิ่งเป็น

๐ เดือนเว้าแหว่งแห่งหนก็หม่นหมอง
เลือนสิ้นแสงสาดส่องให้มองเห็น
ในอกใจพกเพียบแต่เยียบเย็น
ช่างยากเข็ญเกินขับให้ดับลง

วลีลักษณา


หัวข้อ: Re: ~*~ บรรพคีตา ~*~
เริ่มหัวข้อโดย: @free ที่ 05 สิงหาคม 2018, 12:31:AM


สำเนียงโรยโชยฉ่ำเสียดล้ำเหลือ
ลึกลงเจือใจร้าวแหลกผ่าวผง
คิดถึงเคยเชยเคล้าเจ้าอนงค์
สำเนียงส่งสำนวนไม่ชวนฟัง

โอ้อดีตกรีดซ้ำเหมึอนย้ำยอก
หวนช้ำชอกครั้งยามนึกความหลัง
หักใจฝืนคืนวันที่ฉันชัง
ใดเล่ายั้งหยุดคิดหวังจิตปลง

จันทร์เสี้ยวเอยเผยมาเมื่อราตรี
แสงนวลศรีรัญจวนชวนลุ่มหลง
ใจเจ้าหนอส่อเศร้าเฝ้าพะวง
ไม่หลับลงเพียงนี้บรรพคีตา


หัวข้อ: Re: ~*~ บรรพคีตา ~*~
เริ่มหัวข้อโดย: พิณจันทร์ ที่ 05 สิงหาคม 2018, 05:08:PM
 emo_111

หากพินิจ จิตปรุงความฟุ้งซ่าน
คีตกานท์ล้อมใจก็ไร้ค่า
ห่อห้อมศิลป์รินคำมินำพา
ประหนึ่งว่าปางก่อนหยาดย้อนเยือน

ความเจ็บช้ำหยั่งลึกผนึกแน่น
กลบด้วยแท่นหินผามิลาเลื่อน
ความรู้สึกกัดกินรอบถิ่นเรือน
มันแปดเปื้อนทุกที่ฤดีเดิน

ตราบเพ็ญจันทร์แจ่มชัดสลัดแจ้ง
คล้อยสีแสงจนเสี้ยวลดเลี้ยวเหิน
ค่ำคืนหนาวเจ็บปร่าล้าเหลือเกิน
จะดำเนินอย่างไรให้อีกวัน

ในบางครั้งก็ปลงมิหลงจิต
ห่อความคิดปล่อยวางทิ้งขว้างนั่น
แต่หนทางขมขื่นก็ยืนยัน
ยากปิดกั้นเครียดขึงถมึงตน

เกิดเป็นความเจ็บแค้นขึ้นแท่นตั้ง
กลายชิงชังเมื่อเห็นเกิดเป็นผล
ความรู้สึกสาปแช่งระแวงคน
กลายหมองหม่นกระด้างอยู่ข้างใน

คีตาล่องลอยศิลป์อาบรินขาน
คีตกานท์ครุกกรุ่นมิคุ้นไหน
เมื่อความคิดยังหวนปั่นปวนใจ
เพลงหม่นไหม้แผดเผาจิตเราเอง

(แฮ่ๆ..ต่อนำจักหน่อยแน อิอิ)
พิณจันทร์


หัวข้อ: Re: ~*~ บรรพคีตา ~*~
เริ่มหัวข้อโดย: วลีลักษณา ที่ 05 สิงหาคม 2018, 08:09:PM
พิณพาทย์ยังพลิ้วผ่านอ่อนหวานเศร้า  (ต่อพิณจันทร์)
ประดุจเร้าปรารมภ์คล้ายข่มเหง
รั้งให้ย้อนรอยฝันถึงวันเพรง
เรื่อยบรรเลงเพลงนั้นตรึงสัญญา

มรสุมคลุมครอบอยู่รอบด้าว (ต่อ @free)
เวิ้งวงหาวมืดมิดทุกทิศา
แม้จันทร์เสี้ยวเรียวบางกลางนภา
ก็เลือนแสงแฝงฟ้าโศกอาดูร

สายฝนพรมลมพลิ้วเสียงหวิวหวีด
กลบสังคีตครวญขับจนดับสูญ
โลกทั้งโลกหม่นดำเลือนจำรูญ
แต่กองกูณฑ์กลางใจกลับไหม้ลาม

หยาดพิรุณรินหลั่งประดังหล้า
เติมน้ำตาเศร้าโศกล้นโลกสาม
คีตาแผ่วแว่วหายกลับกลายทราม
มิเหลืองามสักน้อย ในรอยเดิม

วลีลักษณา