พิมพ์หน้านี้ - อย่าทำร้ายผม...

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนวิงวอน+กลอนอ้อนวอน => ข้อความที่เริ่มโดย: ดุลย์ ละมุน ที่ 23 พฤษภาคม 2013, 04:22:PM



หัวข้อ: อย่าทำร้ายผม...
เริ่มหัวข้อโดย: ดุลย์ ละมุน ที่ 23 พฤษภาคม 2013, 04:22:PM
อย่าทำร้ายผม...

อย่าทำร้าย ผมเลย ทรามเชยโปรด-
อย่าลงโทษ ลงทัณฑ์ ให้หวั่นไหว
ผมเพียงคน ร้าวรวด ที่ปวดใจ
บางครั้งผิด- พลั้งไป อภัยที

อย่าผลักไส ใจดำ ทำรังเกียจ
อย่าหยามเหยียด เย็นชา เมินหน้าหนี
ถ้าขาดคุณ เคียงหมอน อ้อนราตรี
รักที่มี คงเหงา แห้งเฉาตาย

อย่าทำร้าย ตัดรัก มาหักอก
ให้เหมือนนก สิ้นรัง พังสลาย
ขาดอ้อมอก ไออุ่น เคยคุ้นกาย
คงวอดวาย ว้าวุ่น ถ้าคุณลา

จำได้ไหม เราสอง เคยครองชื่น
ทุกวันคืน เคียงกัน ให้หรรษา
เคยอิงแอบ แวบหวาน ประสานตา
สุขอุรา ซาบซ่าน ประสานใจ

ลิ้นกับฟัน คำท่าน โบราณว่า
ต้องปรานี เมตตา ถ้อยอาศัย
โกรธเป็นทุกข์ สุขมา ถ้าอภัย
ชีวิตคู่ ก้าวไกล ให้ยืนยาว

ขอคุณอยู่ คู่ขวัญ มั่นสวาท
ทุกภพชาติ ฉ่ำชื่น แม้นคืนหนาว
เพียงเราสอง คล้องทรวง ชมดวงดาว
ถึงเหมันต์ โหมห้าว จะหนาว ฤา
 emo_85


หัวข้อ: Re: อย่าทำร้ายผม...
เริ่มหัวข้อโดย: ไร้นวล^^ ที่ 23 พฤษภาคม 2013, 07:32:PM
๐รักเรืองไรหรือรวนปั่นป่วนรส
อยู่ที่บทสัมพันธ์ช่วยกันถือ
ต่างกระชับดาบขวานผลาญกระพือ
รักนั้นคือคมสวาทพิฆาตกัน

๐ต่างถือช่ออัญชัญกระชั้นชิด
รักรื่นฤทธิ์เรืองรายไอศวรรย์
สุขใดอื่นหมื่นแสนแม้นเพียงจันทร์
ฤๅเทียมทันทิพรสสะกดรัก
 emo_85


หัวข้อ: Re: อย่าทำร้ายผม...
เริ่มหัวข้อโดย: panthong.kh ที่ 23 พฤษภาคม 2013, 07:53:PM
emo_116 emo_126
เกิดอาการ มานลด รันทดท้อ
เกิดอาการ พาลต่อ ฝ่อใจหนัก
เกิดอาการ ร้าวรวด ปวดยิ่งนัก
เกิดอาการ หาญหัก รักหลุดลอย

แม้จะคว้า ไขว่เข้า เราเจ็บจิต
แม้เพียงนิด พิษรัก สลักถ้อย
แม้ฝืนฝ่า เพียงไร ใจยังพลอย
แม้เรียงร้อย รอยฝัน นั้นสิ้นลง

จึงจำใจ จำจาก ฝากซากฝัง
เรี่ยวแรงรั้ง พลั้งเพลอ ละเมอหลง
อ่อนระโหย โรยร่วง ทุกช่วงปลง
ไร้มั่นคง ตรงตอบ มอบรักไป

เจ็บจริงเจ้า เจียนจบ พบเพื่อจาก
เจ็บอย่างมาก บาดตรึง ถึงลำไส้
เลือดหยดหยาด ขาดสาย ทั้งกายใจ
ขืนทนไป แย่ยวด ปวดจาบัลย์
พันทอง
๒๓/๐๕/๕๖
 emo_126 emo_126


หัวข้อ: Re: อย่าทำร้ายผม...
เริ่มหัวข้อโดย: ดุลย์ ละมุน ที่ 24 พฤษภาคม 2013, 12:12:AM
สุขใดอื่นหมื่นแสนแม้นเพียงจันทร์
ฤๅเทียมทันทิพรสสะกดรัก

ไร้หนาม - ไร้น่วม


อันไฟฟอน ร้อนเร่า ที่เผาผลาญ
มิเทียบปาน ไฟสวาท ที่วาดถัก
มันแผดไหม้ ใจจม ระทมนัก
ยากจะผลัก ดับไฟ ในใจตัว

เพราะไฟรัก ร้อนแรง กว่าแสงสูรย์
ฤทธิ์พอกพูน เหนี่ยวรั้ง คอยฝังหัว
ใครติดเล่ห์ เริงเร้า หลงเมามัว
แรกกลีบบัว แปรพักตร์ เป็นจักรคม
 emo_85