ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

อยากวิงวอนอ้อนฟ้าเวลาเหงา
ฉันอยู่กับความว่างเปล่าและห่วงหา
คิดถึงคนห่างไปอยู่ไกลตา
เธอจะรู้บ้างไหมว่าฉันห่วงใย
เธอจะรู้บ้างไหมฉันคิดถึง
รู้ไหมว่าคนคนหนึ่งนั่งหวั่นไหว
วีนที่มองฟากนภาไม่เห็นใคร
แต่ว่ามองมาที่ใจฉันเห็นเธอ

ระยะทางห่างไกลในวันนี้
ความรู้สึกที่ดีดียังมีอยู่
แค่อยากบอกถึงคนไกลให้ได้รู้
ความรู้สึกที่เป็นอยู่เหงาเดียวดาย

หนทางไกลใจยังสื่อกันและกัน
คืนและวันนั้นไม่อาจพรากเราได้
หากจะมีก็มีแต่เพียงความตาย
แต่พรากได้เพียงร่างกายไม่ใช่ใจ

(...อยู่ห่างไกลใจยิ่งห่วงหา...)+1ทุกคนครับ