ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

                   




                       

                      ......ร่ายโศลกโศกกำสรดเป็นบทเอื้อน

                            ...สวาทเลือนเฟือนสิ้นกลิ่นนบุปผา

                            ...ผึ้งภมรเมินซอนเคล้าเย้าผกา

                            ...ดวงจันทราเคยผาดผ่องกลับหมองมัว

                             ......ภาณุมาศที่สาดแสงแห่งอุษา

                              ...ก็โรยรามืดพยับดับสลัว

                              ...ร้อยดวงดาวร้าวหนักหน่วงร่วงระรัว

                              ...เทวษกลั้วท่ามกมล..เหลือ..อนธการ
 
..เรื่องเล่าจากเจ้าวันเพ็น...ตอนที่ 1
......เรื่องราวของบ้าน เสนาจบลงแล้ว เวลานี้มี๊พาหนูมาอยู่ระยองอยู่ที่เมืองแกลงเมืองที่มีอนุสาวรีย์ของท่าน สุนทร ภู่กับน้าต่าย มีคุณRON สามีน้าต่าย ยายศรี แค่ข้ามถนนไปหนูก็ได้เล่นน้ำทะเล แต่มี๊ไม่พาหนูไปบ่อยนักเพราะหมาทะเลเยอะมาก ครั้งสุดท้ายที่มี๊พาหนูไปแล้วเจอหมาก้าวร้าวมี๊ต้องอุ้มหนูวิ่งหนีหมาพวก นั้น แล้วมี๊ก็หอบแฮ่กๆเหมือนหัวใจจะวายเพราะมี๊แก่มากแล้ว

...น้าต่ายดีกับหนูมากแอบเอาเบค่อนให้หนูกินแล้วก็ทำอาหารมื้อค่ำให้มี๊ กิน...ตอนนี้หนูง่วงเพราะน้าต่ายเพิ่งมาชวนมี๊คุยนานนนนมากแล้วเพิ่งออกไป อืมมม...หนูมีเปลือกหอยตัวโปรดเป็นเพื่อนเล่น...จำได้ เช้าวันนึงมี๊ไปทะเลกับน้าต่ายแต่เช้าไปซื้อปูให้ยายศรี มี๊เจอหอยตัวโต โตมากๆที่ชาวประมงลากอวนมาได้ น้าต่ายอยากได้เปลือกหอยนั้นมาเป็นที่เขี่ยบุหรี่ให้คุณRON...แต่ในเปลือก หอยนั้นยังมีตัวเป็นๆที่ชาวประมงบอกว่าเค้าจะต้มกินแล้วยกเปลือกหอยให้น้า ต่าย...มี๊เลยขอซื้อหอยทั้ง๔ตัวนั้นเดินไปไกลมากๆตรงที่น้ำลึกๆแล้วโยนหอย ทั้ง๔คืนกลับบ้านไป

...เมื่อมี๊เดินกลับมี๊พบเปลือกหอยเล็กๆรายทางสวยสมบูรณ์๓อันมี๊เลยเก็บมา ไว้หัวนอน...หนูเลยขอมาเป็นเพื่อนเล่นอันนึง....ฮ้าวววววววว....หนูนอนก่อน นะมี๊จะปิดไฟแล้ว.....



...เรื่องเล่าจากเจ้าวันเพ็ญ ตอนที่๒




......เมื่อวานนี้มี๊ดูเหงาๆ..เลยชวนหนูไปทะเล...มี๊จ้างรถหน้าตาแบบที่หนู ไม่เคยเห็นข้างนึงเป็นมอเตอร์ไซค์อีกข้างเป็นกะบะสี่เหลี่ยมเล็กๆ.....สนุ๊ กกกกกซาหนุก ลมพัดผมหนูกระเจิง ยายศรีก็ไปด้วย...ไปนั่งคุยที่รีสอร์ทเล็กๆของป้าติ๋ม..มี๊จูงหนูวิ่ง วิ่ง แล้วก็วิ่ง...อยู่ที่นี่หนูอึดอัดเหมือนกันเพราะหนูต้องใส่สายจูงตลอด เวลา...แรกๆมี๊ร้องไห้แล้วอธิบายให้หนูฟังว่าทำไมต้องใส่มี๊บอกว่าเพราะมี๊ ห่วงหนู..ที่บ้านน้าต่ายไม่มีรั้วเหมือนบ้านเสนา หนูจะวิ่งเป็นจรวดแบบนั้นไม่ได้เพราะข้างนอกเป็นถนนที่หนูจะวิ่งไปชนกับรถ คันใหญ่..ใหญ่กว่ารถขยะสีเขียวๆที่หนูเคยเห่าทุกเช้าซะอีก...หนูถอนหายใจ แล้วทำหน้าว่าเข้าใจค่ะ...แต่พอเบื่อมากๆหนูก็ร้องอี๊ อี๊ อี๊...เบาๆประท้วงเสียทีนึง...ที่บ้านป้าติ๋มมีหนุ่มๆหน้าตาเช๊ยย เชยมาแอบดูหนูด้วย อิ อิ...แต่มี๊ไม่ให้หนูเล่นกับใครกลัวหนูไม่สบาย...หนูแอบสบตากับเจ้าตัวเล็ก สีดำที่ขาสั้นพอๆกับหนูบ้านฝั่งตรงกันข้ามแต่มี๊ไม่ให้หนูส่งสายตากันนานนัก เพราะกลัวเจ้าตัวเล็กๆจะวิ่งข้ามถนนมาหาหนู..เฮ้อออ...หนูอยากให้มี๊มีที่ กว้างๆเหมือนเดิมจัง.........



...เรื่องเล่าจากเจ้าวันเพ็น..ตอนที่๓




.......เมื่อคืนวานมี๊ขออนุญาตหนู...มั๊ง.....ไปบาบีคิวปาร์ตี้ที่ร้านกิ๊ก กี้กับโยเก้นชาวสวีเดนเพื่อนคุณรอน น้าต่ายไปรับป้าติ๋มมาด้วย...กลับดึ๊กกดึกหนูนอนคอยมี๊ที่ปลายที่นอนบนผ้า นวมของมี๊แล้วก็รู้สึกว้าเหว่จนอยากหอนเบาๆแต่เกรงใจยายศรีแล้วก็พี่ แมว...พี่แมวเป็นลูกน้องน้าต่ายช่วยน้าต่ายทำงาน ทำขนม..พี่แมวรักหนูเวลาเจอหนูตอนออกไปฉี่พี่แมวจะร้องเอ๊ยยย..เอ๊ยยยใส่ หนู..ตอนมี๊เข้ากรุงเทพครั้งที่แล้วพี่แมวก็พาหนูไปฉี่ทั้งวัน..หนูชอบพี่ แมวค่ะ...อยู่ที่นี่หนูจะประจบเอาใจคนที่หนูรู้(ดี ) ว่าต้องประจบอย่างยายศรี...แต่ก่อนเวลายายศรีมาหามี๊ที่บ้านเสนาหนูเข้าไปหา ยายศรียายศรีจะทำเสียงชิ้ววว..ชิ้ววววใส่หนูแต่ตอนนี้ยายศรีเรียกหนูไปหา แล้วก็พยายามสอนให้หนูสวัสดี...หนูอยากบอกยายศรีว่าหนูสวัสดีไม่ได้ร๊อกกก เพราะหนูอ้วนขาหนูก็สั้นสวัสดีไม่สวย...หนูก็ได้แต่ซบขายายศรีเอาใจคนแก่ เสียหน่อย...จะได้ไม่เสียกำลังใจ...



...เรื่องเล่าจากเจ้าวันเพ็น...




......มี๊ลงไปใส่บาตรแต่เช้า..วันนี้เป็นวันดีของมี๊หนูเห็นมี๊เตรียมของ ตั้งแตเมื่คืน..พี่แมวหุงข้าวหม้ใหญ่...ห๊อออมหอม...อยู่ที่นี่มี๊ให้หนูกิน แต่อาหารเม็ด..น้าต่ายเลยแอบเอาอะไรอร่อยๆให้หนูกินไงมี๊กลัวหนูทำเลอะ เทอะ...ฮื้อ..หนูอยากกินข้าวเหมือนแต่ก่อนจัง....เวลาหนูเจอคุณRONหนูจะทำ หางแกว่งๆแล้วสบตาแบบว่าหนูเข้าใจที่เค้าทักหนู r u o.k ...น้าต่ายให้เมอร์แรงหวานอร่อยหนู2ชิ้นแต่คุณRON ห้ามน้าต่ายแล้วบอกว่าขนมหวานไม่เหมาะกับ...smart dogอย่างหนู..หนูล่ะปลื้มจังเลย.....ใส่บาตรเสร็จน้าต่ายชวนมี๊ไปซื้อปูที่ หาดสวนวังแก้ว...มี๊เล่าให้หนูฟังว่าที่นั่นซ๊วยยย สวย...ต้นไม้ใหญ่ๆเต็มไปหมดมีมะม่วงป่า ต้นไม้แปลกๆที่มี๊ไม่รู้จัก มี๊เก็บขนุนป่าลูกเล็กๆมาฝากยายศรี...ถนนในนั้นเป็นเนินขึ้นๆลงๆแบบภูเขา... อากาศเย็นสบาย มี๊ว่าอยากมาวิ่งออกกำลังแต่มันก็ไกลจากบ้านพอดู...นอกจากหนูที่มี๊ไม่ทอด ทิ้งแล้ว ต้นไม้เกือบทุกต้นที่บ้านเสนามี๊ให้คนมาล้อม ขุดเอามาหมดทุกต้น...ตอนนี้ทุกต้นเค้าฟื้นจากสลบเริ่มมีดอกแล้วหนูก็ไป พิสูจน์กลิ่นทุกเช้าจะได้หายคิดถึงบ้านเสนา...วันนี้มี๊ดูมีความสุข วันนี้หนูสัญญาว่าจะไม่ร้องอี๊..อี๊ เป็นของขวัญให้มี๊...แล้วก็ขอให้มี๊เป็นมี๊ที่ใจดีของหนูนะคะ..




...เรื่องเล่าจากเจ้าวันเพ็น...




......หนูเอะใจ...มี๊ตื่นตั้งแต่ตีหนึ่งออกไปทำงานนอกห้องที่เรานอน...นานๆ มี๊ถึงจะเข้ามาบอกหนู..” มี๊อยู่ตรงนี้นะคะทำงานหาตังค์มาซื้อขนมให้หนูกิน “...หนูว่ามันไม่ปกติ....แต่หนูก็ได้ยินเสียงเครื่องจักรของมี๊ทำงานจนไก่ ที่ไหนไม่รู้ขันแบบง่วงๆ....มี๊อาบน้ำแต่งตัว...เสียงน้าต่ายทำจานก๊อก แก๊ก...มี๊แต่งตัวเสร็จแล้วมากอดหนู...ขออนุญาต...มั๊ง.....มี๊จะเข้า กรุงเทพไปหาลูกค้า...อยู่กับพี่แมวอย่าดื้อนะคะ...หนูยินแล้วหนูเหงาจังแต่ หนูก็พยายามเข้าใจ...หนูวิ่งไปนอนที่กองผ้านวมมองดูมี๊....แล้วมี๊ก็เอาโย เกิตรสสตรอเบอร์รี่ที่หนูชอบใส่ชามให้หนู..จูบหนูหลายๆทีแล้วมี๊ก็หายไปกับ ความมืดยามเช้ากับน้าต่าย...พี่แมวพาหนูไปฉี่ตอนเช้า...แต่ตอนเย็นมากๆ คุณRONเตือนให้พี่แมวขึ้นมาพาหนูไปฉี่....หนูว่าคุณRONแอบรักหนูเข้าแล้วอิ อิ....มี๊กลับมาตอนค่ำนิดๆสะบักสะบอมกับการเดินทาง...แต่หนูกับมี๊ก็มี แรงกระโดดเข้าหากัน...หนูนอนหงายผลึ่งให้มี๊จูบพุงหนูฟืดๆๆๆๆ...แค่นี้หนูก็ มีความสุขแล้วค่ะ...คืนนี้หนูจะแสนดีกล่อมมี๊เหนื่อยๆให้หลับแต่ไม่นอนทับ หนูก่อนค่ะ....เอ่...เอ๊....

         




        ......ขอเอนอิงพิงเวหานภากาศ

          ...ให้พิลาสผ่องแพ่งแห่งแสงโสม

          ...เป็นประหนึ่งสายธารามาประโลม

          ...เป็นประหนึ่งสายธารามาประโลม

          ...เมื่อทุกข์โถมโทมนัสยามรัตติกาล

          .....ยามพิรุณถั่งท้น............................... .ชลสาย

          ...เปรียบดั่งอัสสุปราย ............................ก่นไห้

          ...ทุกข์ขมปร่ากลืนกาย ...........................หมดชื่น

          ...หลับตื่นฝืนอกไหม้ ..............................บ่มร้าว ทับทวี

          .....ยามพิรุณถั่งท้น............................... .ชลสาย

          ...เปรียบดั่งอัสสุปราย ............................ก่นไห้

          ...ทุกข์ขมปร่ากลืนกาย ...........................หมดชื่น

          ...หลับตื่นฝืนอกไหม้ ..............................บ่มร้าวทับทวี

๐ Lonely in the night..............I cry
Broken heart is why...............I hurt
Hope that I could find............Someone to love
Everywhere I search..............But never find.

๐ อาดูรยามค่ำร้อง....................ลำพัง
อกหักรักภิณฑ์พัง......................เจ็บแท้
หมายใจใคร่สมหวัง...................ใครหนึ่ง เคียงนา
ทุกแห่งเสาะชะแง้.....................แต่ไร้ใครเลย.....

          ......เลื่อนละล่องผองประพาฬซานมาซบ

          ...คลื่นสงบกลบวายุประทุโถม

          ...เกลื่อนก่องเก็จดั่งเพชรสาย..ปรายประโลม

          ...ท่ามแสงโสมโคมแห่งฟ้านภาวรรณ

            ......นภดลหม่นครึ้ม.............................อันธการ


          ...สูญสรรพกังสดาล.............................เพราะพร้อง


          ...กลีบผการ่วงราญ..............................แหลกป่น


          ...ราวโลกกำสรดร้อง............................ล่มร้างรมณีย์

..........ลวงรำเพยเอ่ยวาจาว่ายังห่วง


......แล้วไยล่วงลาร้างไกลจนไม่เห็น


......ดั่งมิรู้กู่รำพันกับจันทร์เพ็ญ


......มิวายเว้นให้ส่งวาทย์สวาททวง

          ......โอภาสพระพุทธา


        ...อำไพพาพราวรังสี


        ...แสงอาบ ณ ฤดี


        ...ให้พ้นมืดและหมองมัว


           ......นำทางสว่างล้ำ


       ...มนย้ำ..มโนกลัว


       ...สิ่งซึ่งผูกพันพัว


       ...ภินท์สลายมลายลง


           ......จิตหนึ่ง..ปฏิพัทธ์


        ...มิอาจขัดจะคืนคง


        ...ดุจเดือนเยือนเต็มวง


        ...แม้คืนแรมยังแย้มเงา


           ......จิตหนึ่ง..จรล่วง


        ...ละจากบ่วงอันมัวเมา


        ...สงัดจากขลาดเขลา


        ...กรรมรวมเคยร่วมกัน


            ......ขอแสงแห่งวิมุต


        ...เอื้อพิสุทธิ์ปัญญาพลัน


        ...บรรเจิดและเฉิดฉัน


        ...พ้นบุพกรรมที่ทำมา