|
หัวข้อ: เหงาจัง เริ่มหัวข้อโดย: วิหกนาวา ที่ 18 กันยายน 2010, 01:34:PM emo_89เดือนเพ็ญ
สิบห้าค่ำเดือนสิบสองน้ำไหลหลั่ง เจ้าพระยาไหวหวั่นฝากใจไหล ลอยไปเถอะโปรดจงลอยไปให้ไกล ฝากความเศร้าในใจไปอย่าหวนคืน ทุกค่ำคืนทนทุกข์กับความซ้ำ เป็นความจำที่ตามติดปิดไม่ไหว ซึ้งแล้วหนา น้ำใจคนซึ่งห่างไกล หากตัวใกล้แต่ใจไกลคงฝืนทน ราตรีนี้ขอให้คุณมีความสุข หากมีทุกข์ให้เทอร์ฝากกับน้ำใส ให้ความเศร้าจงหายออกจากจิตใจ ฝากธารใสอย่าหวั่นไหวหวนกลับคืน มาคืนนี้เหมือนทุกปีที่พ้นผ่าน ถือกระทงมองดูข้างว่างเปลี่ยวเหงา แสงเทียนส่องที่เจิดจ้าเหว่ว้าใจ กระทงน้อยเหตุใดไร้ซึ่งคู่ลอย นั่งคอยมองผู้คนที่เดินผ่าน มากเส้นทางแสนหนาแน่นเป็นหนักหนา มองดูคู่คนอื่นยิ่งทำให้เศร้าเอกา ผู้คนมากต่างสนุก ฉันเหงาจัง ฝากเถอะหนากระทงน้อยที่จะปล่อย รับน้ำตาผู้ชายเศร้าล่องลอยหาย เอาจิตใจเหงาใส่ไปให้มลาย เหลือเพียงกายที่ไร้ซึ่งจิตใจคน มองดูจันทร์กลมมนบนท้องฟ้า เห็นกระต่ายภาพมายากลางจันทร์ใส บ่งบอกเตือนตนรู้ซึ่งถึงจิตใจ เพราะเหตุใดเจ้าจึงเฝ้าแค่เพียงมอง มิได้ครองเจ้าก็ยังคงเฝ้าอยู่ คงหดหู่มากใช่ไหม ฉันก็รู้ ฉันก็เปรียบดังเช่นเจ้าที่เฝ้าดู มิได้คู่แค่แลมองก็สุขใจ ฝากจันทร์ส่องกระทบเขื่อนลำตะคลอง วานบัวตองช่วยบ่งบอกว่าคิดถึง รบกวนฝูงหิ้งห้อยที่อยู่ข้า งริมบึง ส่งความคิดให้ไปถึง คิดถึงจัง เวลานี้ฉันก็ยังคงนั่งนึกอยู่ มิเคียงคู่จะคงอยู่ทำไมหนา ฝากนะฝากลำน้ำเจ้าพระยา ใช้บทกลอนแทนวาจา ลาจากเทอร์ แต่ให้รู้ยังไงฉันจะคิดถึง เฝ้าคะนึงถึงรอยยิ้มที่แสนหวาน รับกับหน้าที่น่ารัก ดังเช่นดอกไม้บาน ฉันขอขานเพียงแค่ชื่อ มิเอื้อมครอง ยามเหว่ว้า อ้างว่าง และสิ้นหวัง หมดพลังจะปีนป่ายทางแสนเข็ญ มองหน้าเทอร์คงไม่ว่า เพียงแค่เป็น กำลังใจ ที่ฉันเห็นจากจินตนาการ วานเถอะวานกลอนบทนี้ให้ลอยผ่าน วอนพระแม่ช่วยเรียกขานไปด้วยหนา ลูกมาเพียงเพื่อหวังพึ่งพระกรุณา ปล่อยน้ำตาให้เหือดแห้งออกจากใจ กลอนบทนี้ ลูกใช้ใจแทนปากกา ใช้น้ำตาแทนหมึกบรรจงเขียน เอาความรู้สึกทั้งหมดมาจัดเรียง ให้พระแม่พัดวนเวียนห่างหายไป.... |