ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

ชิ้นที่ ๒ กลอนนี้ขอตั้งชื่อว่า ฉัน...... นะคะ

นั่งเหม่อมองดวงดาว      ที่พร่างพรางกลางอากาศ
เราแค่ละอองธาตุ          คนขี้ขลาดขี้หวา่ดกลัว
เรามันแค่เศษดิน          ก้อนกรวดหินที่เกลื่อนทั่ว
มีแต่ความเมามัว           และทำตัวตามสังคม
ชีวิตที่ถูกจูง                 เปรียบดั่งฝูงควายโคนม
รู้จักแต่ล่มจม               โถมทับถมด้วยใจดำ
ชีวิตที่บัดซบ                เราเกลื่อนกลบด้วยการขำ
แม้โลกนี้สีดำ               ก็แสร้งทำให้ขาวโพลน
ความคิดแสนประหลาด  ได้แต่วาดความอ่อนโยน
ความจริงก็หัวโขน         ที่สวมโล้นไว้เท่านั้น
เจ็บปวดก็จำทน            ก็แค่พ้นไปวันวัน
ชีวิตก็แสนสั้น              แค่รำพันปลอบตัวเอง
กี่คนที่เข้ามา               ล้วนนำพาการข่มเหง
จิตใจโดนละเลง           ด้วยบทเพลงแห่งความทราม
เรื่องราวที่จอมปลอม     ใจจริงยอมให้เห็นตาม
ใจหลอกว่าสวยงาม       มีแต่ความอยุติธรรม
หวั่นไหวตามชีวิต         ที่ลิขิตด้วยเวรกรรม
แม้พบสัจธรรม            ใจยังกล้ำอย่างจำยอม
ชีวิตที่เหน็บหนาว         อีกกี่คราวจะหวลหอม
มีแต่ต้องตรมตรอม      ไม่เคยพร้อมจะลืมมัน
เมื่อโลกยังหมุนอยู่       ต้องรับรู้ความจาบัลย์
สิ่งใดมิสำคัญ              เท่ากับฝันที่รอคอย
แม้โลกจะกลั่นแกลง     หรือสำแดงให้เคลิ้มคล้อย
จิตใจจงอย่าคอย         จงอย่าถอยให้ซมซาน
ประเดี๋ยวก็จะเช้า         ไม่ซึมเซาเหมือนวันวาน
แม้ใจจะร้าวราน           ก็จะผ่านด้วยแรงใจ

อาจจะแต่งแล้วตรงกับชีวิตใครบางคน ขอให้ผ่านพ้นช่วงเวลาเศร้าๆไปด้วยดีค่ะ เป็นกำลังใจให้ทุกคน