พิมพ์หน้านี้

(http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_006.gif)
"รอ?"

๐

๐ เก็จน้ำค้างหยดไหลจากปลายจาก
ลงสู่ฟากเบื้องต่ำคร่ำดินเปื้อน
เป็นอย่างนี้ทุกเช้ายามหนาวเยือน
ภาพหมอกเลือนเกาะกุมคลุมเรือนร้าง

๐ ร่างนอนหนาวขดกายซูบผ่ายผอม
เสื้อผ้ามอมผมเผ้าไร้เงาสาง
ดูอเนจอนาถฝากเสียงคราง
ซึ่งไม่สร่างฤทธิ์ไข้ราวไฟรุม

๐ วันที่สามแล้วนี่!ภาพที่เห็น
ร่างเนื้อเย็นซมไข้เหงื่อไหลชุ่ม
ร้างข้าวปลาขาดน้ำความช้ำกุม
มรสุมโหดร้ายโหมใกล้ชิด

๐ รอคนรักซึ่งต้องหาของป่า
มาเยียวยาท้องไส้ใจตามติด
ผ่านวันล่วงไร้เงาเจ้าชีวิต
จวบจนพิษไข้เสริมเหิมสู่กาย

๐ สองชีวิตฟันฝ่าโหยหารัก
ผูกสมัครรักนี้มีความหมาย
หนีพ่อแม่กีดกันไม่หวั่นตาย
เอาจันทร์ฉายนำทางหวังสร้างรัก

๐ ผจญความทุกข์ยากเรื่องปากท้อง
ไข้ป่าจ้องรุมเร้าเข้าอย่างหนัก
ฝ่ายชายหนุ่มร้อนใจใส่ใจภักดิ์
รับบทหลักอาหาร..ด้านหยูกยา

๐ เร่งสืบเสาะมุ่งหน้าหากอไผ่
ขุดหน่อไม้มันเผือกไม่เลือกหน้า
ดั้นด้นเก็บสมุนไพรพอได้มา
พอแดดกล้ารีบกลับรับขวัญนาง

๐ ด้วยความรีบกรรมจู่!..งูเห่ากัด
ขบกรามหยัดฝืนกายขวนขวายร่าง
มาสิ้นใจใต้จาก!ซากวายวาง
กายไม่ห่างร่างสาว!..ผู้เฝ้ารอ?"

ปล.สาวผู้อาภัพนั้น เธอคงจะไม่รู้หรอกว่า..
ชายหนุ่ม!ผู้ที่เป็นคนรักของเธอ..
ได้สิ้นใจตายใกล้ชายคาจาก..
นับตั้งแต่วันแรก ที่ได้ออกไปหาอาหารและยามาให้เธอนั่นเอง..
..และเดี๋ยวกลิ่นก็คงจะบอก ถ้าเธอไม่ด่วนตายไปพบเขา(ในอีกโลกหนึ่ง)..เสีย..ก่อน!..

emo_12
(http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_006.gif)

(http://www.fortuner-club.com/webboard/picpost/A690926.jpg)

..ขอบพระคุณ ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตครับ..

emo_12

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน