|
หัวข้อ: มิหวังฟ้า...มาเห็นใจ เริ่มหัวข้อโดย: กวีพเนจร ที่ 21 กุมภาพันธ์ 2009, 12:25:AM รู้ตัวเองต่ำต้อยแถมด้อยค่า ใช่ดาราพราวแสงแห่งความฝัน มิได้งามเด่นเกินเช่นดวงจันทร์ มิได้หวังให้ฟ้านั้นมาเมตตา รู้ตัวดีมีค่ามากแค่ไหน คนยากไร้ใยต้องเสน่หา เพียงแค่คนเดินดินธรรมดา มิได้เด่นดั่งดาราที่เจ้าปอง คนบนดินก็คือดินวันยังค่ำ มิเด่นล้ำดั่งจันทราในแดนผอง มิได้หวังเอื้อมจันทรามาครอบครอง ขอแค่มองอยู่ตรงนี้ก็พอใจ ขอจันทราอย่าสงสารคนตรงนี้ ขออยู่ที่บนพื้นฝืนทนได้ เมื่อเจ้าอยู่บนฟ้าที่แสนไกล เจ้ามิต้องห่วงใยคนบนดิน หัวข้อ: Re: มิหวังฟ้า...มาเห็นใจ เริ่มหัวข้อโดย: กวีพเนจร ที่ 21 กุมภาพันธ์ 2009, 12:49:PM เจ้าคือฟ้าหาใช่ใครบนดิน เจ้าโผผินสวยงามพริ้วสยาย เจ้าพร้อมพรั่งสิ่งแวดล้อมที่แพรวพราย เจ้าคือสายใยแห่งฝันที่ถักทอ คนบนพื้นได้แต่แค่ยืนจ้อง ผินหน้ามองฟ้าผืนนั้นที่เฝ้าขอ คนบนพื้นขอแค่นี้ก็ดีพอ ไม่ได้หวังขึ้นวอที่สวยงาม มิได้หวังให้เจ้ามาจ้องพักตร์ แม้เหนื่อยนักไม่เป็นไรมิต้องถาม แม้วันนี้มีเพียงเงาที่คอยตาม ในเขตคามแห่งผืนดินสิ้นราคา หัวข้อ: Re: มิหวังฟ้า...มาเห็นใจ เริ่มหัวข้อโดย: Alpha ที่ 21 กุมภาพันธ์ 2009, 01:12:PM ดินกับฟ้า จะห่าง สักเท่าใด
นั่งเรือบิน ขึ้นไป เพื่อใฝ่หา จักลอยลำ กลางเมฆ ในนภา ให้รู้ว่า แม้ข้า คนเดินดิน ก็ยังอาจ ขึ้นไป ในชั้นฟ้า เฉกเช่นหมู่ นกกา ที่ผกผิน ไม่มีหรอก อะไร เกินใจจินต์ ฟ้ากับดิน ไม่เห็น ไกลกันเลย ******************* หัวข้อ: Re: มิหวังฟ้า...มาเห็นใจ เริ่มหัวข้อโดย: กวีพเนจร ที่ 21 กุมภาพันธ์ 2009, 03:12:PM สูงสุดฟ้าคือเธอเกินเอื้อมถึง สักวันหนึ่งมีไหมที่ไขว่คว้า รู้ว่าสูงก็มิอาจเอื้อมลงมา ให้แก้วตาสู่ดินถิ่นของคน เธอนั้นหรือคือจันทร์บนฟ้านั้น ดาวครบครันแวดล้อมทุกแห่งหน ฉันก็เพียงก้อนดินที่ยากจน ไหนเลยทนเป็นดาวบนฟ้าไกล เธออยู่ตรงที่ชองเธอก็มีสุข ใยต้องทุกข์กับเม็ดดินสิ้นสงสัย ดินก้อนนี้มีค่าหรืออย่างไร ก็มิหวังฟ้าให้มองลงมา... หัวข้อ: Re: มิหวังฟ้า...มาเห็นใจ เริ่มหัวข้อโดย: เพลงผ้า ที่ 21 กุมภาพันธ์ 2009, 06:36:PM อาจเคยยิน..ฟ้าสูง..แผ่นดินตํ่า เขาเทียบคําสลวยด้วยโวหาร ศักดินา-ฐานันดรแต่ก่อนกาล สามัญชน..ชาวบ้านกับราชวงศ์ ก็เป็นเพียงสามัญชนคนธรรมดา มิได้อยู่เทียมฟ้าเหนือกว่าหงษ์ ไม่สูงศักดิ์เลอค่าหรืออ่าองค์ ไยพะวงช่องว่างระหว่างกัน หัวข้อ: Re: มิหวังฟ้า...มาเห็นใจ เริ่มหัวข้อโดย: กวีพเนจร ที่ 21 กุมภาพันธ์ 2009, 07:03:PM ดาวนับร้อยพร้อมพรั่งอยู่รายรอบ เหมือนเป็นกรอบกั้นขวางทางแห่งฝัน ดินต่ำค่าไหนเลยเอื้อมถึงกัน เมื่อตรงนั้นดาวนับร้อยคอยดูแล ดินก็ได้แต่มองจ้องจันทรา เสน่หานวลพกาในดวงแข แต่มีดาวมากมายคอยเทคแคร์ ดินก็แค่เศษฝุ่นในแดนคน |