|
หัวข้อ: ปลายทางไม่ต่างกัน เริ่มหัวข้อโดย: จ.รัตติกาล ที่ 20 ธันวาคม 2011, 04:20:PM เกิดเป็นคนวนเวียนเปลี่ยนวิถี ล้วนทวีโศกเศร้าเคล้าสุขสม ไม่จีรังยั่งยืนนั้นกลืนกลม จะขืนข่มความตายได้หรือไร แม้มั่งมีดีเลวหรือเหลวแหลก ก็ดับแตกตัวตนคนไหนไหน ทุกชีวาตม์ขาดสบั้นไม่ผันไป แม้ยิ่งใหญ่คับฟ้าไม่ช้าวาย ความมัวขุ่นหมุนโยคโลกมนุษย์ ที่โศกสุดเศร้าแสนไม่แม้นหมาย สรรพสิ่งจริงแท้แค่ความตาย ที่สุดสายลายมนุษย์คือจุดเดียว เคยช่วยมาว่าเคยอย่าเอ่ยเอื้อน ไม่แม้นเหมือนเมื่อหนุนอย่าฉุนเฉียว ถ้าเหมือนหมายมาดมั่นอย่าพันเกลียว มีเศษเสี้ยวเชี่ยวชาญอย่าพาลโต ถึงกำเนิดเกิดมาประดาพร้อม ไม่ถนอมน้ำมิตรจิตผกโผ แม้ใครชวนสรวลเสล้วนเฉโก ดุจดั่งโคคอยคมมีดกรีดเฉือนกิน ถึงกำเนิดเกิดมาปัญญาพร้อม ไม่อ่อนน้อมนอบนบก็กลบกลิ่น แม้ถามหนคนห่างล้วนพรางจินต์ ดุจกรวดหินบิ่นแหว่งเพราะแข็งเกิน เกิดเป็นคนคือคนเหมือนคนอื่อ ร้อยพันหมื่นมากแสนคำสรรเสริญ จะกำหนดบทใดให้ใครเดิน อย่าหมางเมินหมิ่นคนเขาเราก็คนฯ จ.รัตติกาล หัวข้อ: Re: ปลายทางไม่ต่างกัน เริ่มหัวข้อโดย: panthong.kh ที่ 20 ธันวาคม 2011, 04:50:PM emo_87 emo_87 เกิดเป็นคน ทนเจ็บ เพราะเหน็บแนม เจ็บเหมือนโดน ศอกแหลม ทิ่มแทงก้น ในมนุษย์ สุดหยั่ง ชั่งใจตน บ้างสับสน บ้างหยิ่ง นิ่งงงงัน ต่างประชัน ขันแข่ง แย่งยื้อยุด ต่างก็ฉุด หยุดยื้อ ถือหางฉัน ต่างแบ่งพวก แบ่งฝ่าย มากมายมัน เล่นสนุก ปุกปั่น บั่นทอนใจ จะสูงส่ง เพียงใด ถ้าใจต่ำ หลงน้ำคำ ชอกช้ำ จนหมองไหม้ ผลสุดท้าย เป็นเหยื่อ คนจัญไร ขอสาปส่ง ลงไป ใช้เวรกรรม พันทอง |