|
หัวข้อ: ฟ้าหม่นกับคนเหงา เริ่มหัวข้อโดย: จ.รัตติกาล ที่ 05 สิงหาคม 2011, 04:21:AM พรมพิรุณล่วงหล่นบนผืนหญ้า ทั่วเขตหล้าฟ้าหม่นมืดมนแสง นภาพรรณตะวันรอนร้อนโรยแรง เมฆฝนแฝงแผงฟ้าทาสีเทา สายวิชุคลั่งคุปะจุจ้า ในผืนฟ้าหน้าฝนปะปนเหงา ลมพัดพริ้วริ้วเมฆาทาแรงเงา วันเศร้าเศร้าเฝ้าเพ้อรอเธอมา ใจครวญคร่ำกล้ำกลืนทนฝืนเก็บ ใจบาดเจ็บจากรักปักเหล็กหนา ใจอ่อนแอท้อแท้พ่ายแพ้พา ใจโหยหารักษาทีมีไหมใครฯ "จ.รัตติกาล" หัวข้อ: Re: ฟ้าหม่นกับคนทุ่ง เริ่มหัวข้อโดย: เมฆา... ที่ 19 สิงหาคม 2011, 07:05:PM (http://www.ohzeed.com/bar_005.gif) (http://www.ohzeed.com) ๐ ฟ้าหม่นกับคนทุ่ง ๐ ๐ ฟ้าสลัวมัวหม่น..จนมานหมอง ทั่วบึงหนองน้ำบ่า..นัยน์ตาไหล เขียดตะปบกบตะปาด..ร้องบาดใจ เหมือนเยาะใส่เย้ยส่ง..คนดงดอน ๐ เอ็งมีคู่..กู่ร้องทำนองกบ ข้ามีครบ..เว้นคู่..ไม่อยู่ขอน ค่ำคืนนี้ฝนพรำ..เอ็งฉ่ำกลอน และแน่นอน..คืนนี้ข้ามีดาย ๐ คู่ของเอ็งร้องตอบ..ปลอบกระโดด คู่ข้าโหดเมินหมาง..มาห่างหาย ปล่อยข้าร้าวหนาวฤดี..แต่ปีกลาย สุดแสนอายเอ็งแท้..แน่เหลือเกิน ๐ ฝนกระหน่ำซ้ำจริง..ตลิ่งชุ่ม ไยข้ากลุ้มสุมยิ่ง...ตลิ่งเขิน ร้องจนเบ้าตาดับ..แทบยับเยิน หาจำเริญ..เพลินรัก..มิยักเจอ ๐ เหมือนอยู่ในกะลาฝามะพร้าว ถูกเขาสาวทรวงซึม..จนลึมเซ่อ ลึมว่าเล่ห์ลวงเลียน..เต็มเกวียนเธอ จำต้องเพ้อเหงาพับ..อับชีวี ๐ ขอร้องเอ็ง..หน่อยหนา..ข้ารันทด อย่าประชดบทจีบ..จงรีบหนี เกิดว่าข้าคลุ้มคลั่ง..กำลังดี จับเอ็งนี้...แป๊ะซะ....จะบรรลัย! เฮ้อ!!! (http://image.free.in.th/z/ih/original_frog.jpg) (http://image.free.in.th/show.php?id=2ffe783c21612bcfc30544e79556c37e) (http://www.ohzeed.com/bar_005.gif) (http://www.ohzeed.com) หัวข้อ: Re: ฟ้าหม่นกับคนเหงา เริ่มหัวข้อโดย: นพตุลาทิตย์ ที่ 19 สิงหาคม 2011, 09:02:PM พยับเมฆเสกเค้าเงาหมอกหม่น หมองใจคนยิ่งหมองมิผ่องใส พยับหมอกพอกพูนดั่งมูลใจ สะสมไว้ซึ่งโศกวิโยคทิ้ง ฟ้าฤาหม่นคนหม่นใครหม่นกว่า รินน้ำตาฟ้าหลั่งหวังหยุดนิ่ง กลับชายชอกตอกย้ำช้ำใจจริง ปล่อยทุกสิ่งไหลล่องนองน้ำตา ถามหาคนค้นหารักษาให้ มีบ้างใครช่วยทีที่เสาะหา ไม่ต้องเป็นเช่นหมอขอมียา แค่รักษาแผลใจใช้รักพอ ฮิ้วๆ เจ้าชายแห่งความมืด วันนี้แต่งโดนใจนะครับ แล้วก็ เทพมาก emo_89 หัวข้อ: Re: ฟ้าหม่นกับคนเหงา เริ่มหัวข้อโดย: ภู กวินท์ ที่ 19 สิงหาคม 2011, 09:10:PM ห้วงความคิดคำนึงเกินหนึ่งครั้ง ไม่อาจยั้งสักหนดั่งคนท้อ คิดถึงเขาทุกทีไม่รีรอ เพียงแค่พออาวรณ์, ได้ถอนใจ หลบสายตาหม่นเศร้ากลัวเขาเห็น หาว่าเป็นคนบ้ามาเหลวไหล ที่ร้องร่ำพร่ำเพ้อละเมอไป จะมีใครคร่ำครวญ, จัญจวนจริง! เมื่อน้ำตาไหลนองอาบสองแก้ม รอยยิ้มแย้มแทนเครียดเกลียดทุกสิ่ง ทิ้งสายฝนหล่นร่วงมาท้วงติง บอกบางสิ่งบางอย่าง, ระหว่างเรา ไม่หมดสิ้นกลิ่นอายอยู่ภายนอก ลมฝนบอกออกตัวกลัวเราเหงา จวบจนถึงรุ่งสางเริ่มบางเบา แต่ความเศร้าทั้งหมด, ไม่ลดลง สีหน้าที่หม่นเศร้าดูเหงาลึก ห้วงสำนึกตรึกตรองร้องอย่าหลง เมื่อเวลาหมุ่นผ่านไม่นานคง- เป็นผุยผงชีวิต, อนิจจา จิตใจที่ย่ำแย่เกินแก้ไข จะอยู่ได้อย่างไรในปัญหา กับวันที่ฟ้าหมองนองน้ำตา เมื่อศรัทธาหลั่งริน, แทบสิ้นใจ. ....................... emo_62 |