พิมพ์หน้านี้ - ~ คิดถึงฉัน..คนนี้ที่หนึ่ง..นะ ~

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนวิงวอน+กลอนอ้อนวอน => ข้อความที่เริ่มโดย: MASAPAER ที่ 06 ตุลาคม 2010, 07:09:AM



หัวข้อ: ~ คิดถึงฉัน..คนนี้ที่หนึ่ง..นะ ~
เริ่มหัวข้อโดย: MASAPAER ที่ 06 ตุลาคม 2010, 07:09:AM
(http://dl9.glitter-graphics.net/pub/1228/1228839b2qo8ysjdw.gif)

~ คิดถึงฉัน..คนนี้ที่หนึ่ง..นะ ~

 emo_10

เห็นเธอเหงาเศร้าหนักเพราะรักล่ม
เห็นเธอขมตรมเหน็บเจ็บสะอื้น
คือเหตุผลคนจากรักกล้ำกลืน
ทุกข์ขมขื่นฝืนช้ำย่ำใจเธอ

เธอร้องไห้ใจฉันมันครวญคร่ำ
เธอหมองคล้ำกล้ำกลืนฉันยืนเซ่อ
เธอปวดปร่าล้าหม่นทนสิ่งเจอ
ฉันเจ็บเพ้อเซ่อซ่าเป็นบ้าตาม

เธอคิดถึงแต่เขาเฝ้าแต่เพ้อ
ฉันคิดถึงแต่เธอเพ้อคอยพล่าม
เธอห่วงเขาเฝ้ารอต่อทุกยาม
ฉันคอยถามห่วงเธอเก้อทุกที

ได้แต่คอยเฝ้าดูอยู่ห่างห่าง
ยิ้มอ่อนจางนางรองต้องหายหนี
ลืมไปแล้วใจฉันว่ามันมี
ยอมมอบพลีที่ใจเธอไปนาน

คิดถึงฉันคนนี้ที่สุดท้าย   (นะ)
เมื่อเธอสุขสบายทุกสถาน
หากเศร้าหมองต้องตรมขมดวงมาน
ขอเพียงเธอเรียกขานฉันจะไป

ขอเป็นคนที่หนึ่งซึ่งคอยสาน  (นะ)
กล่อมดวงมานอันเจ็บเหน็บหมองไหม้
คิดถึงฉันคนแรกแทรกห่วงใย
หากเมื่อใดเธอล้าจะปลอบเธอ..


 emo_10
..เอง...จากฉัน..


(http://dl9.glitter-graphics.net/pub/1228/1228839b2qo8ysjdw.gif)


หัวข้อ: Re: ~ คิดถึงฉัน..คนนี้ที่หนึ่ง..นะ ~
เริ่มหัวข้อโดย: สมนึก นพ ที่ 06 ตุลาคม 2010, 12:43:PM
แค่ผ่านมา เจอใคร อาลัยรัก
คิดทายทัก ไม่กล้า จะเผยอ
ฟังลำนำ พร่ำมา ว่าได้เจอ
คนที่เธอ หลงรัก ปักใจปอง

สังเกตดู รู้นา ว่ามีเศร้า
มานั่งเฝ้า ทนนั่ง ทั้งหม่นหมอง
ความรักเจ้า มีไง เขาไม่มอง
ไม่คิดครอง ไม่รักจริง ทิ้งเดียวดาย

อยากจะบอก ความนัย ให้ทราบบ้าง
ย่ำเดินทาง อิดโรย ใจโหยหาย
คือโรคเดียว กันครับ ไม่กลับกลาย
จึงขอบาย แยกทาง ถูกร้างลา

คุณคงเศร้า เพราะรัก สลักจิตร
ผมก็คิด เช่นกัน นั่นแหละหนา
เครื่องหมายลบ ติดใจ ไว้แล้วนา
คงจะหา ผลยาก หากต่างกัน

ลบก็มี ที่ผม ตรอมตรมด้วย
น่าจะช่วย แก้ได้ เครื่องหมายนั้น
ลบต่อลบ มีค่า ขึ้นมาพลัน
ผลของมัน ร่วมรู้ คือคู่รวม

ใคร่วอนลม พัดผ่อน ตรงหล่อนนั่ง
ร่มไม้บัง เสื้อสีฟ้า นำมาสวม
จำให้แน่ อย่าแกล้งอำ ทำกำกวม
เดี๋ยวจะอ่วม กว่านั้น ยังหวั่นใจ

บอกเขารู้ ดูบ้าง ข้างหลังนี้
ว่ายังมี คนอกหัก ถูกผลักไส
ร่วมเรือลำ เดียวด้วย ช่วยพายไป
อีกไม่ไกล ถึงฝั่ง พึงตั้งตัว.