|
หัวข้อ: ใจเราเอง...ด้วยลำแข้ง(เราเอง) เริ่มหัวข้อโดย: เอกชัย ดำรงสกุลชัย ที่ 12 กันยายน 2010, 09:52:AM จากฟากฟ้า ห่างมา คณานับ ตะวันลับ วาววับแสง ที่แรงกล้า หากพรากกัน ใจต้องหวั่น เหลือคณา เมื่อเมฆล้า แสงกลับส่อง ผ่องอรุณ หลายวันก่อน ต้องเงียบเหงา อาจเศร้าบ้าง วันอ้างว้าง มีเพียงรัก คอยเกื้อหนุน เมฆบดบัง ลมพัดไป ไกลใจคุณ จะอบอุ่น เครื่องขุ่นร้าง ต้องสร้างเอง หัวข้อ: Re: ใจเราเอง...ด้วยลำแข้ง(เราเอง) เริ่มหัวข้อโดย: อัศจรรย์จิต ที่ 12 กันยายน 2010, 10:06:AM ร่วงหล่นจากฟากใดใครกำหนด ถูกทอนลดหมดค่าอย่าสงสัย ช่างกรรมเถิดเปิดทางสู่สร้างใจ อาจหล่นไปในแดนแคว้นคนดี เขาตาบอดกอดไว้ก็ไม่อุ่น อย่าลงทุนต่อไปให้เสื่อมศรี บอกตัวเราเหงาบ้างเถิดบางที ต่อแต่นี้สี่ห้องจะผ่องงาม หัวข้อ: Re: ใจเราเอง...ด้วยลำแข้ง(เราเอง) เริ่มหัวข้อโดย: ดอกกระเจียว ที่ 12 กันยายน 2010, 10:36:AM (http://www.klonthaiclub.com/pic/happy_043.jpg) เป็นกาฝากยากเข็ญลำเค็ญจิต ใครคงคิดเหยียบย่ำคำเหยียดหยาม แม้นมานะอุตส่าห์พยายาม เดินไปตามความฝันอันพึงมี ด้วยลำแข้งของเรามิหวาดหวั่น นี้เท่านั้นไม่ภวงค์คงศักดิ์ศรี เมื่อมั่งคั่งรากฐานของการมี จึงหมายรับสักคนที่ร่วมทาง (http://www.klonthaiclub.com/pic/bar_050.gif) หัวข้อ: Re: ใจเราเอง...ด้วยลำแข้ง(เราเอง) เริ่มหัวข้อโดย: กุลมาตา(singlemom99) ที่ 12 กันยายน 2010, 11:02:AM เป็นแม่คน ทนสู้ อยู่ทุกหน เลี้ยงลูกจน คนร้าย หมายหยามหมิ่น ชายเล่ห์ร้าย หมายหลอก ตอกร่วงดิน หากไม่สิ้น แรงใจ สู้ใคร่กาม สามีจาก พรากตาย หลายปีแล้ว เลี้ยงลูกแก้ว ด้วยลำแข้ง ยังแย่งหยาม แม้นลำพัง กับลูกขวัญ ไม่ครั่นคร้าม สู้ด้วยใจ งดงาม ท่ามร้ายเอย |