เล่าปี่ไปงานเลี้ยงเคยถูกขู่ฆ่า
หนีตายไปถึงทุ่งนาโหรงเหรง
พบเด็กเป่าปี่ร้องเพลง
จึงว่านี่เอ็งเป็นสุขกระไร

จึงเล่าความที่มีต่อกัน
อันเราหนีตายมานั้นเจ้าคิดไฉน
เด็กพอรํู้ความจึงพาไป
พบสุมาเต้กโฮในกระท่อมนา

จนทราบความทุกอย่าง
อันเล่าปี่จะสู้สร้างปราถนา
ปกครองแผ่นดินปวงประชา
จึงถูกปองร้ายหมายชีวาเล่าความ
สุมาเต้กโฮจึงว่า
ทั้งแผ่นดินนี้หนาคนล้นหลาม
มีบังทองชีชีขงเบ้งหากได้ไว้ติดตาม
สักหนึ่งมิทุกข์ท่ามแม้การใด

เสวนากันจนจูล่งตามพบ
จึงร่ำลาหลีกหลบกันได้
แต่นั้นมาเล่าเฝ้าคิดทุกวันไป
อยากมีไว้สักหนึ่งเป็นอาจารย์

สรุปคือคนรู้น้อยหรือไม่รู้มักแต่กลัว
ต่างคนรู้รอบไปทั่วทุกสถาน
เมื่อใครหมายชีวิตไม่คิดการ
เผ่นลูกเดียวไม่เหลียวหลังสักงานเลย

แต่คนรู้รอบมักรอบคอบคิดใคร่ครวญ
ถูกผิดอันใดควรไม่ควรเอ่ย
ย่อมความกลัวดั่งนี้ไม่มีเลย
ย่อมสติสุดยอดเลยท่านผู้ชม

สามก๊กท่านหลอกว้านตงกล่าวว่าไว้
ดอกกระเจียวก็ว่าไปหวังสุขสม
แม้นอันใดให้เกิดอารมณ์ตรม
ขออภัยในระทมทุกประการ

ดอกกระเจียว