จะคร่ำครวญไปไยหนอใจเจ้า
อยู่เปล่าเปล่าดีกว่าไม่น่าเอ่ย
หนาวทีไรไยวุ่นจนคุ้นเคย
ลมรำเพยพลิ้วผ่าวยิ่งหนาวใจ
พี่ก็หนาวเหมือนกันคืนจันทร์เสี้ยว
นอนคนเดียวเหนียวหนับเหมือนจับไข้
คิดถึงน้องเนื้อนวลปั่นป่วนใน
ยามห่างไกลใจเหงาฟังสาวครวญ
เมื่อไหร่หนอเราสองประคองข้าง
หนุนตักนางเอวกลมยามลมหวน
แอบอกอุ่นกรุ่นฝันแสนรัญจวน
แหม..อย่ากวน ใจกัน.. โธ่...ฝันไป
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
