พิมพ์หน้านี้ - เจ้าเข็มขาวขี้อาย

ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ => กลอนธรรมะ+กลอนสอนใจ+กลอนธรรมชาติ+กลอนปรัชญา => ข้อความที่เริ่มโดย: กริชอักษร ที่ 26 พฤศจิกายน 2009, 12:45:AM



หัวข้อ: เจ้าเข็มขาวขี้อาย
เริ่มหัวข้อโดย: กริชอักษร ที่ 26 พฤศจิกายน 2009, 12:45:AM
ริมระเบียง เบี่ยงไป ทางซ้าย
ปลูกเข็มไว้ หน้าบ้าน ชานน้อยๆ
ปลูกเอาไว้ ตั้งแต่เล็ก เฝ้ารอคอย
ให้เข็ม ต้นน้อยๆ รีบโตวัน
ดวงตะวัน ผันผ่าน ม่านเมฆเคลื่อน
แต่ดูเหมือน เข็มขาว เจ้าไหวหวั่น
พุ่มมากใบ แต่ไร้ดอก เบ่งบาน
นานตราบนาน หลายปี มีแต่ใบ
แล้วคืนหนึ่ง ซึ่งร้าว เหน็บหนาวจัด
ลมพาพัด ไอกรุ่น ละมุนใส
หอมระเรื่อ เหนือนาสิก ลึกสุดใจ
หวานละไม ไอฝัน ที่ฉันรอ
เดินคุมผ้า ฝ่าไป ในลมหนาว
ชูช่อขาว กลมไสว สมใจหนอ
เจ้าเข็มขาว ขี้อาย ได้ชูคอ
กลิ่นหอมหนอ พอเบาบาง อย่างมีนัย


หัวข้อ: Re: เจ้าเข็มขาวขี้อาย
เริ่มหัวข้อโดย: เพรางาย ที่ 26 พฤศจิกายน 2009, 01:50:PM
รักเข็มขาวรวยรินหลงกลิ่นหอม
อุตส่าห์ล้อมรั้วไม้กันใครเด็ด
เฝ้าพรวนดินถอนหญ้าเพาะเมล็ด
แปลงงามเสร็จวันใดผลิใบงาม



หัวข้อ: Re: เจ้าเข็มขาวขี้อาย
เริ่มหัวข้อโดย: กริชอักษร ที่ 10 มิถุนายน 2010, 06:29:AM
เข็มเจ้าเอยใครช่างตั้งชื่อเจ้า
ดอกขาวขาวพราวพร่างตั้งช่อสวย
ขอปัญญาแหลมคมสมอำนวย
ขาวจงช่วยอวยชัยให้ดีงาม

เข็มขาวเอ๋ยเคยชมงามสมพร้อม
กลิ่นก็หอมล้อมใจให้เกินห้าม
พอเต็มช่อก็เลือกเอาเหล่างามๆ
เมื่อถึงยามตัดเจ้าเนาแจกัน

เข็มเจ้าเอ๋ยสังเวยให้แก่ข้า
เพื่อเอาไปบูชาบนหิ้งชั้น
แม้พุ่มดอกออกลาต้นพ้นแต่วัน
คุณประโยชน์เจ้าอนันต์บนชั้นใจ

เจ้ามิเพียงรูปสวยรวยเสน่ห์
นามก็เก๋หอมกรุ่นละมุนใส
สีขาวขาวเบาบางอย่างมีนัย
หน้าที่เจ้ายังได้ทำกรรมพิธี

มองเข็มขาวสะท้อนย้อนความคิด
เพราะเจ้าถูกลิขิตเป็นเช่นนี้
แม้จะไร้กุหลาบขาวในปฐพี
ไม่อาจแทนที่เพราะมีหน้าที่ของตน

และก็คงไม่ต่างจากตัวฉัน
ซึ่งอย่างไรซะมันก็ไม่เป็นผล
จะเบี่ยงเบนเอนขั้วยั่วใจคน
คงไม่สนชายตามาแลดู

สิ่งที่ฉันนั้นได้รับมอบหมาย
คือให้รักษาตัวและหัวใจไว้ให้อยู่
ปฏิบัติตนเป็นคนมีประโยชน์โปรดรู้
เพื่อรอลาโลกที่เคยต่อสู้อย่างเดียวดาย


หัวข้อ: Re: เจ้าเข็มขาวขี้อาย
เริ่มหัวข้อโดย: กริชอักษร ที่ 18 มิถุนายน 2010, 03:05:AM
เมื่อเวลาผ่านผันวันชูชื่น
เคยระรื่นชื่นชูดูไสว
บัดนี้ช่อละกิ่งทิ้งก้านใบ
ดอกขาวกลายกลับช้ำดำน้ำตาล

เมื่อกาลเปลี่ยนเวียนวนทุกหนแห่ง
ที่เคยแล้งบัดนี้ถึงกาลวสันต์
ที่เคยอยู่กลับหายสลายพลัน
ไม่กี่วันนั้นเจ้าก็โรยรา