๐ ตะวันรอน ๐
๐ ตะวันลับเมฆหมอกหยอกขอบฟ้า
เหลี่ยมกายาพาลับพับจางหาย
เมื่อทิวาลาล่วงล้ำยวงกาย
เข้าทักทายพอชื่นก็ยื่นตรม
๐ ตะวันลับเหลี่ยมขอบมอบความซ้ำ
ทักระกำนำติดชิดขื่นข่ม
เมื่อความรักสลักปักระบม
ใจซาซมเหลือแต่ซากย้ำฝากใจ
๐ ตะวันเอ๋ยน้อยค่าราคาด้อย
คนต่ำต้อยน้อยค่าจะหาไหน
มีความรักปักแทงทำแกงไป
ขอลาไกลในน้ำคำที่นำเชย
๐ จึงชินชาอาสัญในวันรัก
คนอกหักไร้จิตไม่คิดเผย
หัวใจด้านกร้านชาลารักเลย
น้ำตาเอ๋ยเลยล่วงเข้าบ่วงใจ
๐ เมื่อต้นรักเหี่ยวเฉาไร้เจ้าหนุน
ขาดเจือจุนอุ่นเนื้อเพื่อคนไกล
เมื่อเขามีคนรักเข้าพักใน
เหตุไฉน...ใจเล่า...เราไม่ลืม....
*******************************
...ท้อจนแท้แพ้พลัดลัดทางคด
โศกกำสรดกับเรื่องราวแต่คราวหลัง
ใช่อยากครวญร่ำไรให้ใครฟัง
เจ็บที่ฝังยังย้ำเหมือนซ้ำเติม..
...เมื่อรักจางทางเศร้าเข้ารานรุก
ใจเคยสุขมีเศร้ามาเนาเสริม
บนเส้นทางที่ห่างไกลใจเดิมเดิม
ใครจะเติมเต็มฝัน...บอกฉันที
ปล....ใจไม่เคยลืมวันเขาจาก
จึงเป็นซากฝากให้ในวิถี
ใช้เวลาลบล้างจางชีวี
แต่ฤดีก็ยังจำ...นำฝังใจ...
ปล2....จึงอำลาด้วยกลอนเศร้า
เมื่อบางเบาจะเข้าจารบนลานกลอน...
