แม้จะรู้ โลกนี้ มิเที่ยงแท้
มีผันแปร เวียนวน ปนเศร้าสร้อย
อนิจจัง ดั่งเพชร เขาเด็ดพลอย
ประดับก้อย ด้อยค่า ราคาไป
โลกจะสวย หรือไม่ ใช่ที่โลก
โลกจะโศก ทุกข์ตรม ระทมไหม
อยู่ที่เรา สร้างสรรค์ ทุกวันไง
คนละไม้ คนละมือ คือเรื่องจริง
มัวเกี่ยงงอน ค่อนขอด สุดยอดแย่
ใครจะแล ยามนั้น หวั่นเสียยิ่ง
ธรรมชาติ ถูกเผา เถ้าถ่านทิ้ง
ลำน้ำปิง หยุดไหล ใครฤๅทำ
หันมาสร้าง โลกสวย ช่วยกันเถิด
ให้บรรเจิด แจ่มแจ๋ว แล้วอย่าซ้ำ-
เติมโลกอีก ฉีกขาด อาจระกำ
ลูกหลานเหลน ดาดำดำ ทำอย่างไร ?
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
