Re: คุยกับลุงเว็บ (สอบถามข้อสงสัย หรือแนะนำติชมได้ที่นี่จ้ะ)

อืมม์....เรื่องแบบนี้อย่าไปว่าที่คนกรอกคะแนนเขาเลยครับ เพราะใจคนนั้นชอบไม่เหมือนกัน เรื่องที่คนหนึ่งชอบอีกคนอาจไม่ชอบ

ขณะเดียวกัน เรื่องที่คนหนึ่งไม่ชอบ อีกคนหนึ่งอาจจะชอบ แล้วความชอบไม่ชอบบางครั้งมันไม่มีเหตุผลให้อธิบายว่าทำไมถึงชอบ/ไม่ชอบ

เรื่องกวีเอกแห่งหวังหลวง มันขึ้นอยู่กับจิตสำนึกของคนที่ได้รับมากกว่าว่าจะประพฤติตัวอย่างไรให้เหมาะสมกับตำแหน่งที่ได้รับ

อย่างไรก็ดีคำว่า กวีเอกแห่งวังหลวง ไม่ใช่นิยามหรือจำกัดความเฉพาะ นักกวีดีเด่น เฉกเช่น ศิลปินแห่งชาติ หรือ คุณพ่อดีเด่น ข้าราชการดีเด่น

เพราะตำแหน่งนี้ ใครที่มีผลงานมากพอ มีคะแนนมากพอ มีคนชื่นชอบผลงานกลอนมาก(ไม่ว่ากลอนนั้นจะดี/เลว ในสายตาใครก็ตาม) ทุกคน

ก็มีโอกาสเป็นกวีเอกแห่งวังหลวงได้ (เพราะไม่ได้กำหนดคุณสมบัติของผู้จะมาเป็นกวีเอกแห่งวังหลวงให้ชัดเจนไว้แต่แรก)

การเป็นกวีเอกแห่งวังหลวงจึงเป็นแต่เพียงการเลื่อนขั้น ของบุคคลที่มีผลงานมากพอ มีคะแนนกลอนถึงตามระดับที่กำหนด และผ่านการตรวจสอบ

แล้วว่า ไม่ใช่คะแนนที่ได้มาโดยทุจริตเท่านั้น หากต้องการให้กวีเอกแห่งวังหลวงเป็นตำแหน่งทีพิเศษต่างหาก ก็ควรแยกไว้เฉพาะอีกส่วนหนึ่ง

มีกฎเกณฑ์ ระบุคุณสมบัติ และวิธีที่พิจารณาคัดเลือกว่า ใครที่เหมาะสมจะเป็นกวีเอกแห่งวังหลวงได้ และตำแหน่งนี้ ก็ควรมีจำนวนจำกัด

สำหรับผู้ที่เหมาะสมจริงๆเท่านั้น

อย่างไรก็ดี การมองนั้นก็อยากให้มองทั้งสองด้าน อย่าไปยึดติดแต่สิ่งได้เห็นเท่านั้น ภาพของกระจกนั้นย่อมสะท้อนแสงแห่งตัวตน

การมองและตำหนโทษแต่กระจกฝ่ายเดียวจึงไม่ใช่วิธีคิดที่ฉลาด ก่อนจะมองและตำหนิโทษผู้อื่นอยากให้ลองนึกย้อนมองตัวเองว่า เรายังมี

ข้อบกพร่องหรือไม่ อันที่จริงคนทุกคนย่อมมีข้อบกพร่อง ต่างแต่จะรู้หรือมีผู้ยกขึ้นโพทนาหรือไม่เท่านั้น

หรือว่าเราจะละเว้นความผิดหรือโทษของตนได้ แต่ไม่อาจละเว้นความผิดหรือโทษของผู้อื่นได้ เรื่องการแต่งกลอนผิด/ถูก ฉันทลักษณ์

เชื่อว่ามีกันทุกคน(ย้ำว่าทุกคน) แต่ที่มองไม่เห็นความผิดก็เพราะไปสร้างเป็นข้อยกเว้นที่ตนเองยอมรับได้และถือเป็นความถูกต้องชอบธรรม

แต่กลับไม่ยอมละเว้นโทษของคนอื่น ใจคอยแต่จะมองเห็นโทษและผิดอยู่ร่ำไป

เมื่อเป็นดังนี้ สังคมจึงเต็มไปด้วยการแก่งแย่ง การแบ่งพรรคแบ่งพวก การแตกแยก และการดูหมิ่นผู้ที่ไม่เหมือนกับตน การยกย่องให้การยอมรับ

เฉพาะในกลุ่มของตน

อย่างไรก็ดี การจะกำหนดว่า บ้านกลอนไทย ควรจะดำเนินไปในทิศทางใด มีมาตรฐานมากน้อยแค่ไหน จะเป็นชุมชนชาวกวีที่เปิดกว้าง

หรือจะเป็นเว็บกลอนที่มีกฎระเบียบเคร่งครัด ที่ทุกคนต้องถือเป็นเยี่ยงอย่าง เป็นต้นแบบ ผิดไม่ได้ อันนี้คงต้องฝากไว้กับผู้มีอำนาจในการ

พิจารณา สำหรับผม ผมแต่งกลอนไปตามที่ใจชอบ และเห็นว่าเหมาะ ที่ทุกคนพอจะรับได้ ไม่ขัดกับกฎระเบียบ กฎหมาย และศีลธรรมอันดีงาม

ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร โดยเฉพาะการหมิ่นเหม่ต่อสถาบันทั้งสาม เพียงเท่านี้ผมก็พอใจแล้วครับ

ช่วงนี้ไม่ว่าง

๑๖ กมราคม ๒๕๕๕