หมุนคว้างหมุนหล่นร่วงควงใบหมุน
ท่ามแดดอุ่น..อุ่นไอ ไยยังหนาว
พลิ้วยอดไผ่..ไผ่พลิ้ว ปลิวร่วงกราว
หนาวยังหนาว..เหน็บในหัวใจตน
ใบไผ่พลิ้วปลิวหายกลางสายหมอก
ธารระลอกวิบไหวพาใจหม่น
พร่างสายลมแผ่วเบาเหงาเกินทน
ใบไผ่วนหล่นหาย..คล้ายสั่งลา
ฟ้าแต้มสีชมพู..ฟ้าดูสวย
ไยจึงช่วยซ่อนเล่ห์เสน่หา
หรือฟ้าแอบเป็นใจให้รักมา
แล้วไยฟ้าตัดเยื่อใยให้คนตรม
ใบไผ่หมุนหล่นร่วงควงใบหมุน
แก้มอุ่นอุ่น..ของใครหัวใจขม
อุ่นน้ำตารินไหลใครระทม
ท่ามสายลม ใบคว้าง..ไผ่ร้างกอ
~ ประภาคาร ~
สิ่งที่ออกมาจากหัวใจ..ช่ า ง ไ ร้ ก ฏ เ ก ณ ฑ์ ♥ ไอ๊ย่ะ ♥
กอไผ่สีเสียดกันในวันเหงา
ฟังเสียงเศร้าซอกซอนวิงวอนขอ
ให้รักจงเฉิดฉันในวันรอ
อยากเคลียคลอคนงามยามหนาวลม
ธารไหลรินกลิ่นไผ่ยามใบหล่น
ยังเวียนวนวับแวมดั่งแซมข่ม
ความโศกเศร้าเหงาหงอยให้คอยชม
ความรื่นรมย์ยังรอดั่งกอบัง
ความคิดยังวกวนดั่งคนป่วย
ใครจะช่วยได้บ้างดั่งวางชั่ง
ให้แน่วแน่แก้ไขสิ่งใดยัง
ที่ภินท์พังยั้งหยุดปักหมุด...ปลง
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
