ยินบรรเลง เพลงพลิ้ว แว่วหวิวผ่าน
ว่า..ร้าวราน ฤทัย ไร้สุขสม
จึงส่งท่วง-ทำนอง ล่องตามลม
ว่า..ระบม ขมขื่น สะอื้นทรวง..
..กอไผ่ยิน ยังต้อง พลอยร้องไห้
กวัดแกว่งไกว ไหวเอน ดุจเป็นห่วง
ดั่งกิ่ง-ใบ ไผ่งาม เอ่ยถามทวง
ว่าใครล่วง ล้วงแด จนแพ้มา..
.. คือ..มิอยาก ยินเสียง สำเนียงช้ำ
เลิกระกำ ร่ำไห้ ดีไหมหนา
หยุดละเมอ เพ้อพร่ำ เช็ดน้ำตา
ยิ้มเริงร่า ระรื่น..ชื่นกมล
เจ้าของขลุ่ย..นั้นเขา ทิ้งเราห่าง
มาจืดจางร้างไกลปล่อยใจหม่น
น้อยหรือนั่น กระไร..น้ำใจคน
ช่างหมุนวนคล้ายดัง..กังหันลม
ปล่อยให้รักเหี่ยวเฉา..ไร้เงาขลุ่ย
หัวใจแหลกเป็นผุยจนเหลือข่ม
ไผ่โอนเอนโยกไหว..ใจระทม
รักตกตมยากนัก จักยื้อคืน
แสนเสียดายรอยยิ้ม..เคยปริ่มแก้ม
บัดนี้แซม ด้วยน้ำตา เกินกว่าฝืน
ดูซิไผ่ ไหวล้อ กอยังยืน
ไยรักชื่น กลับกลาย..อายไผ่จริง... (จริง)
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
