Re: ก่อนลมหายใจ...สุดท้าย

ดาวสกาวพราวฟ้าอุราหม่น
หวั่นระคนทนทุกข์ไร้สุขสม
มีเหงาบ้างคละเคล้าให้เศร้าตรม
เก็บระทมขมขืนในคืนวาน

น้ำตาตกรดแก้มเข้าแซมหน้า
มองฝั่งฟ้างามฉาบที่วาบหวาน
แต่ทว่าโดดเดี่ยวเปล่าเปลี่ยวมาน
ดั่งเเพลิงผลาญเผาทรวงถึงดวงใจ

ความอ้างว้างเคลื่อนที่ขยี้ขย้ำ
ความชอกช้ำกล้ำกลืนสะอื้นไหล
กายสั่นหนาวร้าวรวดเจ็บปวดใน
เหตุหวั่นไหวใครหนึ่งไม่ซึ้งรัก

ทิ้งเดียวดายกายใจให้ห่างเหิน
หลงเพลิดเพลินเมินกันหมั่นหาญหัก
มิดูแลเคร์ใจให้เหนื่อยนัก
ไม่มองพักตร์ทักทายตายทั้งเป็น

ก่อนลมหายใจสุดท้ายจะมาถึง
ยังคะนึงซึ้งครวญรัญจวนเห็น
ภาพความหลังครั้งเก่าย้อนเช้าเย็น
รักเฉกเช่นฉันใดไม่อาจเดา

แม้ว่าหากสุดท้ายต้องตายจาก
รักมาพรากพาไกลทำใจเหงา
แต่สุดท้ายตายลงคงเหลือเรา
ที่ต้องเศร้าโศกตรมลมรักลวง

พระอาทิตย์อัสดง

ในอ้อมกอดเงาจันทร์..วันคืนก่อน
กำซาบซ่อนสะท้อนแรงแสงโชติช่วง
สัญญารักสลักซ่าน..สะท้านทรวง
ดังติดบ่วงห่วงหา..แสนอาลัย

ทุกถ้อยคำ..ยำ้ย้อน..ยังอ่อนหวาน
ทุกกลอนกานท์..สานต่อ..ก็อ่อนไหว
ทุกรู้สึก..ลึกล้น..จนอ่อนใจ
ทุกสัมผัส..อาบไล้..ให้อ่อนแอ

หากแต่เพ็ญเด่นฟ้า..นภาโพ้น
หมายกระโจนเอื้อมดึงถึงยากแท้
กระต่ายน้อย..หงอยเงื่อง..ชำเลืองแล
วอนขอแค่...เศษฝัน...ของจันทร์เพ็ญ

เธอนั่นแหละจ้ะ