โอ้ยามนี้ ดวงฤดี พี่หนาวสั่น
คนรักกัน ทิ้งสัมพันธ์ ผันห่างเหิน
จากเคยรัก มาแตกหัก แยกทางเดิน
ช้ำเหลือเกิน ให้เคอะเขิน สุดหัวใจ
ฉันไปทาง เธอไปทาง เราต่างทิ้ง
เจ็บเสียจริง เพราะถูกหญิง เขาผลักไส
จำตัดใจ เลิกร้างไป หมดเยื่อใย
ฟ้ากว้างไกล แต่กลับไร้ คนเหลียวแล
ใจเหน็บหนาว แสนปวดร้าว อกหวั่นไหว
เหมือนเทียนไข สิ้นเชื้อไฟ คงย่ำแย่
ถูกลมเป่า ปิดฉากเศร้า โดนรังแก
ช้ำดวงแด เขาไม่แม้ จะชายตา
มอบบทกลอน เป็นอักษร ให้เธออ่าน
แม้นถ้าผ่าน ไม่สงสาร ก็ไม่ว่า
อยากให้รู้ คนชื่นชู้ ร้าววิญญา
ยากรักษา เทวดา มิอาจเยียว
ปล่อยหัวใจ ให้รินไหล ดังสายน้ำ
อยู่ในท่าม ธารโศก อุทกเชี่ยว
สายสัมพันธ์ วันขม ขาดกลมเกลียว
เล่ห์ลดเลี้ยว ไม่เฉลียว เปลี่ยวฤดี
หรือพระพรหม แกล้งให้ตรม ช้ำด้วยรัก
ให้อกหัก ดังศรปัก เกินหลีกหนี
ชั่วเจ็ดหน ก็จำทน เจ็ดหนดี
ช้ำชีวี แต่เจ็บนี้ จำไปนาน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
