แสนคิดถึง คนดี ที่หนีจาก
ไกลกันมาก ฟากฟ้า อุราไหว
กาลเวลา เลยล่วง ทุกช่วงใจ
คะนึงใน ยอดชู้ ไม่รู้คลาย
เหมือนเทวา กลั้นแกล้ง แสลงจิต
จึงหมดสิทธิ์ ใฝ่ปอง เศร้าหมองหลาย
ต่างเวลา ต่างรอ หนอวุ่นวาย
ดูแล้วคล้าย บ้าบ่น ต้องทนเอา
ฝากสุนทร วอนเว้า ถึงเขาก่อน
ให้สะท้อน วิญญา ทุกคราเหงา
ขาดคนคอย เคียงข้าง ใจบางเบา
ทนทุกข์เร้า เช้าค่ำ สุดช้ำจินต์
ฝากพระพาย พัดไป บอกเขาด้วย
ว่าคนสวย หมองตรม ระทมสิ้น
ถ้าแม้นเขา ยังห่วง ดวงชีวิน
ให้โบยบิน กลับมา อย่าช้านาน
ใจคนคอย น้อยจิต เริ่มคิดหนัก
ด้วยพิษรัก แซงแทรก จนแตกซ่าน
ทั้งสี่ห้อง ฤทัย ทรมาน
หากสงสาร รีบด่วน จวนขาดใจ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
