สวัสดีครับคุณสุนันยา
ขอแจมกลอนด้วยครับ เป็นงานสมัยอยู่ชั้นมัธยมปลายทั้งสองชุด

ดอกไม้ที่บอบช้ำจากขอบฟ้า
อยากรักษาให้ฟื้นคืนมาใหม่
ปุ๋ยและน้ำบำรุงรดลง
ไม่เคยออกกิ่งใบให้งามตา

เหี่ยวแห้งลงทุกวันทุกวัน
แม้สิ่งนั้นจะเคยทรงคุณค่า
เปล่าประโยชน์จะฟื้นให้คืนมา
ถูกเวลาทำลายไปนานแล้ว....

กับอีกบทนึงครับ

ดอกไม้ดอกสุดท้าย
ทิ้งกายจากปลายกิ่ง
ล่องลอยอ้อยอิ่ง
ค่อยค่อยดิ่งลงพื้นทราย
กลีบบางคงบอบช้ำ
เพียงฝนพรำจะทำลาย
เพียงต้องละอองทราย
ก็จะชอกจะช้ำโรย....