ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน

--

คนพเนจรร่อนเร่เหมือนสายลม
สุดขืนขมกลั้นกลืนจะทนไหว
ต้องจำพลากจากที่หนีไปไกล
คงยากไร้กลับที่ๆหนีมา

อุตส่าเก็บออมถนอมไว้
ยามป่วยไข้ได้รักษา
แต่มีมือดีเดินผ่านมา
โธ่ไอ้บ้าปล้นตูจนขาดใจ

เป็นคนจรนอนเสือกเกือกดินหนา
อนิจจาตัวข้านี้ไร้จดหมาย
ไร้ตัวตนไร้คนมาเคียงกาย
ไร้ความวายว้าวุ้นน่าอุ่นใจ...

ค่อนคืนแล้วหนอคนไกล
ขอถามไถ่คืนนี้จะนอนไหน
จะนอนเถื่อนเมืองดินหรือแนวไพร
ฤาว่าเมืองวิไลใต้ฟ้างาม

ส่วนฉันนั้นคนจรจะนอนนี่
บนภพปฐพีผืนสยาม
เสื่อเพียงผืนหมอนใบในห้องงาม
จะเป็นยามเฝ้าบ้านกลอนฯยามค่ำคืน emo_18

ริมกำแพงชายคาศาลาวัด
คนจรจัดพลัดพงศ์ลงนอนได้
มิอาจเลือกเปือกตมถมคราบไคล
ขออาศัยไว้ก่อนยามอ่อนแรง

แค่เข็ญใจมิใช่โจรเที่ยวปล้นฆ่า
โปรดจงอย่า ด่า,ไล่ หรือหน่ายแหนง
ก็เป็นคนเดินดินกินข้าวแกง
เพียงแค่แหล่งพักใจไม่เคยมี

ไม่ก้าวล่วงท้วงพ้อขอเกินสิทธิ์
เพราะดวงจิตพิสุทธิ์ดุจศักดิ์ศรี
ขอปันน้ำใจงามความพอดี
ขอมีที่...ยืนบ้าง...อย่างหนึ่งคน...

วนิพกคนจรคือนามฉัน
ที่ทุกวันเดินทางไร้จุดหมาย
หวังแค่เพียงคนรักจริงคือเส้นปลาย
ไม่มากมายขอแค่รักไม่ทิ้งกัน