|
หัวข้อ: กวีครวญ เริ่มหัวข้อโดย: Jintakawee ที่ 25 มิถุนายน 2008, 12:58:PM กวีครวญ
ในโลกแห่งความเป็นจริง มากมายหลายสิ่งพัดผ่าน มองเห็นได้เพียงร่องรอยอดีตกาล นั่นเงาภาพวันวาน เดินผ่านพ้น ยื่นมือไขว่คว้า-คว้ามิได้ จับจ้อง เลือนหายไป,ไขว่ร่องหน นั่นภาพเธอ,นี่ภาพใคร ในกังวล จึ่งสับสนหนทาง ระหว่างก้าว บางคราวคิด โลกวิจิตร พิศเห็นค่า บางคราวน้ำตา เอ่อมาจากใจร้าว บางคราวโลกอ้างว้าง ท่ามกลางร้อยเรื่องราว บางคราวเปล่า เปลี่ยวเหงา เป็นอะไร ป่าคงเป็นป่ามิเคยเปลี่ยน เดือนดาวผ่านมาแวะเวียนสักเท่าไร ร้อนแดดแผดเผากี่ร้อนหนาวเพียงใด ป่ารู้ไหม?ข้าร่ำไห้ กี่น้ำตา สกุณากู่ก้องร้องกังวานไพร ดุจเดียวดั่งใจร้องร่ำหา เจ้าร้องหาคู่ หรือร้องตามฤดูกาล แต่ใจของข้า ร้องร่ำหา สัญญาใจ สกุณา ป่าไพร รู้ไหมเพื่อน เสียงความสุขกล่นเกลื่อนเป็นการใหญ่ วัฒนธรรม ประเพณี ? สาวหนุ่มเปรมปรีหัวใจ ข้านั่งร้องไห้,เดียวดายอย่างนี้ สงกง-สงกรานต์ชาวบ้านอิ่มสุข ข้าสินั่งอมทุกข์ นั่งขลุกอยู่ดงผี โทษอะไรของข้า หรือว่าข้าไม่ดี คนเขาสุข สมศรี ข้าซี ตรอมตรมใจ ข้ายังนั่งเขียนเหงา ด้วยหัวใจที่แสนเหงา 13 เมษายน 2551 ณ วัดป่าโนนสมบูรณ์ หัวข้อ: Re: กวีครวญ เริ่มหัวข้อโดย: nineten ที่ 26 มิถุนายน 2008, 01:26:AM นั่งคร่ำครวญ หวญไห้ เพื่อได้รัก
ตรอมตรมหนัก ใจไหว อยู่ในป่า อยู่ในไพร เจื้อยแจ้วเสียง สกุณา เหมือนหัวใจ เรียกหา สัญญาใจ เหงาแสนเหงา เดียวดาย อยู่ในป่า กี่น้ำตา รินไหล ที่ร่ำไห้ วอนป่าเขา สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ลำเนาไพร บันดาลให้ หัวใจ ได้รักจริง |