นั่งเขียนกลอนอ่อนใจยามใกล้ค่ำ
ฟ้าชุ่มฉ่ำเมฆฝนต้องทนเหงา
เสียงฟ้าแลบฟ้าร้องคะนองเงา
แต่ตัวเราเศร้าซมระบมทรวง
เพราะต้องห่างยอดหญิงผู้มิ่งมิตร
ด้วยดวงจิตหดหู่กู่สุดห้วง
เจ้าอยู่แห่งหนใดหนอพุ่มพวง
อยากเดินควงกับเธอยามเผลอใจ
นั่งเขียนกลอนอ่อนใจยามใกล้ค่ำ
ขอฝากคำฉ่ำจินต์รวยรินให้
จงอยู่ดีมีสุขอย่าทุกข์ใด
ว่างเมื่อไหร่พบกันในวันรอ
ขอส่งใจไปถึงคะนึงหวน
ฝากรัญจวนแห่งใจในห้องหอ
สองเราร่วมร่ายเรียงอย่างเพียงพอ
เพียงหน้าจอเท่านั้นรอวันจริง
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
