emo_111อยู่เหงาๆ    อยู่เงียบๆ     น้ำตาไหล
อยู่เดียวดาย     ยืนอยู่ท่าม     กลางสายฝน
ฟ้าคะนอง     ลมกระโชก      หนาวก็ทน
น้ำตาปน       กับสายฝน      ที่หล่นมา

อยู่คนเดียว     กลางความมืด     แห่งราตรี
ถึงชีวี         จะดับ       ก็ไม่ว่า
สายฟ้าฟาด    เปรี้ยงทีไร        หลั่งน้ำตา
เพราะคนรัก     มาบอกลา      แค่คำเดียว

คำสั่นๆ     มันสะท้อน      ในดวงจิต
เธอพินิจ      เดินจากไป     อย่างไม่เหลียว
แค่คำว่า    "เลิกกันเถอะ"    แค่คำเดียว
กวีบ่าว      ผู้โดดเดี่ยว       เลยเปรี่ยวใจ

มีหรือปล่าว     คนที่      มีใจรัก
มากางร่ม       ให้ซักพัก      จะได้ไหม
ยามเป็นหวัด       ก็ดูแล     และห่วงใย
ยามเป็นไข้       มาเป็นหมอ      ข้างๆเตียง



——►กวีบ่าว    ลุ่มน้ำยม◄——