หนุ่มฟันห่าง เมืองละปูน นู้น...รีบไว
ฉันแค่คนบ้านนาถิ่นป่ากว้าง
พอรุ่งรางเข้าสวนสับพรวนไถ
วันคืนดีหมายมุ่งกรุงวิไล
ชมแสงไฟป้ายสีหลอดนีออน
อยากเป็นนักกวีมีชื่อเสียง
จึงร่ายเรียงประดิษฐ์คิดอักษร
แปดพยางค์วางถ้อยร้อยคำกลอน
เว้นวรรคตอนหนึ่งบาทเกือบขาดใจ
เปิดปทานุกรมคำคมเขียน
เฝ้าพากเพียรเปลี่ยนลบจบลองใหม่
ผิดสัมผัสแผนผังทั้งนอกใน
ขาดลื่นไหลไพเราะเสนาะมาน
หายใจเข้าแวบพองต้องตระหนัก
แต่งกลอนรักอย่างไรก็ไม่หวาน
ความซ้ำซากเวียนวนจนรำคาญ
ใต้ตาลโตนดมีโสดชาย
หรือรักแท้แพ้เงินน้องเมินแต่ง
นาล่มแล้งขาดสาวไร้ข้าวขาย
ด้วยต่ำต้อยรูปชั่วเนื้อตัวลาย
ควบหลังควายปุเลงเก๋งไม่มี
วางกระทู้เช้าสา่ยบ่ายมิตอบ
แอบยืนลอบมองหาหน้าหมองศรี
เธอจะซึ้งหรือเปล่าเจ้าคนดี
ป่านฉะนี้เกือบเย็นไม่เห็นเลย
รพีกาญจน์
ด้วยนายเรียก ใช้สอย ต้องคอยเฝ้า
เป็นลูกจ้าง ของเขา เศร้าจริงเอ่ย
คิดถึงชาย รพีฯ ทุกทีเลย
อยากเอื้อนเอ่ย เผยความใน ให้รู้จัง
วันเริ่มแรก ทำงาน พาลชักเบื่อ
หมั่นไส้เหลือ นายตวาด ขยาดนั่ง
จะหลบหลีก สักหน่อย คอยประดัง
ชี้นิ้วสั่ง ดังก้อง ต้องยำเกรง
เสียเวลา มาออน แต่งกลอนนะ
รู้ไหมจ๊ะ ประชุม ยันทุ่มเป๋ง
พูดซ้ำซาก อยู่ได้ ให้เราเซ็ง
อยากตะเบ็ง ดังดัง เบื่อฟังแล้ว
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
