ยังจำครั้งแรกที่เราพบกันได้ไหม
เธอเป็นชายหนุ่มร่างสูง
ที่ยืนเด่นสง่าอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย
แต่ฉันเป็นเพียงสาวใช้ที่ยืนรอใคร ๆ ชี้สั่งการ
..............................................................
เพราะความซุ่มซ่ามของฉัน
ทำให้วันนั้นเรามีโอกาสได้รู้จักกัน
เธอเข้ามาปกป้องฉันไว้ไม่ให้ถูกลงโทษ
แถมยังอุ้มฉันที่บาดเจ็บจากเศษแก้วไปส่งถึงห้อง
.......................................................................
ตั้งแต่นั้นมา..ยาจกอย่างฉัน
ก็อาจเอื้อมไปรักชายสูงศักดิ์เช่นเธอ
ฉันไม่เคยแคร์ผู้คนที่มองฉันด้วยความสมเพช
ไม่เคยสนแม้ใครที่ไหนจะมองฉันอย่างสงสาร
.............................................................
ฉันไม่สนใจหรอกนะว่า.....
ความรักของฉัน.....จะสมหวังหรือผิดหวัง
ไม่ว่าเขาคนนั้น...จะหันมามองฉันเพียงสักครั้งหรือเปล่า
ขอเพียงแค่หัวใจฉันได้มีภาพเขาอยู่ตลอดกาลก็พอแล้ว
................................................................................
คนที่เกิดมาง่อยเปลี้ยเสียขาอย่างฉัน
วัน ๆ ได้แต่คลานไปคลานมา..เฮ้อสังขาร
มีคนใจบุญจ้างฉันทำงาน.....
ซึ่งเธอคือคู่หมั้นโฉมงามของคนที่ฉันแสนรัก
..............................................................................
อนิจจาช่างน่าอนาถนัก...
คนพิการที่รักคนมีเจ้าของ
ทั้งที่รู้...มิอาจเอื้อมได้ดั่งใจปอง
แม้ไม่อาจเป็นเจ้าของเจ้าดวงใจ
.........................................................................