แสนโชคดีมีบ้านเปิดลานกว้าง
มีน้ำค้างหอมให้ชวนใฝ่ฝัน
แวววาวด้วยบทกวีสุรีย์จันทร์
ส่องเฉิดฉันเบิกบานสำราญใจ
มีเรื่องราวร้อยพันผลัดกันเขียน
ต่างหมุนเวียนสร้างสรรค์ไม่หวั่นไหว
คงความงามอักษรบ้านกลอนไทย
ตราตรึงในดวงฤดีไม่มีลืม
มีหยาดรุ้งสร้อยฟ้าระย้าสาย
ส่องประกายงามล้ำใจด่ำดื่ม
มิตรสหายใช้รักแน่นสอดแทนฟืม
ยื่นหยิบยืมต่อกลอนอักษรงาม
แสนโชคดีมีลานให้หว่านฝัน
เธอและฉันทอถักสลักหวาม
คงคุณค่าศักดิ์ศรีกวีนาม
ทุกโมงยามรำพันจำนรรจา
ฉันจึงมีโอกาสเห็นประเด็นต่าง
หลายแนวทาง หลากรส จรดค่า
เป็นแบบอย่างไม่หันเหทุกเวลา
ได้ศึกษาพจน์ผ่านผลงานครู
เพราะบ้านกลอนมีผู้ที่รู้ลึก
ให้รู้สึกจากคำเขียนที่เวียนสู่
จึงได้เห็นศาสตร์ศิลป์แห่งวิญญู
รักเชิดชูบ้านหลังนี้อยู่นิรันดร์!ฯ
อริญชย์
๒๑/๕/๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
