แม้ยามไร้สัมผัสอย่าตัดพ้อ
โปรดจงรอคืนวันอย่าหวั่นไหว
เราทั้งสองปองรักสลักใน
ชื่นดวงใจทุกครั้งยามนั่งมอง
เพราะความดีของเธอเสมอเหมือน
ติดตราเตือนเยือนเหย้าแห่งเราสอง
ทุกสิ่งสรรบรรจบประสบครอง
กอดประคองร้องรำอย่างหนำใจ
แผ่วสัมผัสอ่อนอุ่นละมุนหอม
เฝ้าถนอมจอมขวัญคืนวันไหน
สุขสดชื่นคืนค่ำระบำไพร
ยิ้มละมัยในรักที่ปักนาน
รักของเรามั่นคงบรรจงมอบ
ต่างชื่นชอบยอมรับยามขับขาน
รสนิยมรมย์รื่นแสนชื่นบาน
กังสดาลหวานพลิ้วละลิ่วลม
แม้ยามไร้สัมผัสมิขัดข้อง
เพราะเราสองเชยชิดสนิทสนม
ยามไกลห่างร้างราไม่ปรารมภ์
เรารื่นรมย์กลมเกลียวมิเดียวดาย
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
