สัมผัสช้ำ น้ำตา เมื่อคราก่อน
ยังหลอกหลอน ตอนเหงา เราพลั้งเผลอ
หัวอกสั่น พรั่นพรึง ถึงบ้าเบลอ
หลงละเมอ เพ้อครวญ จวนเจียนตาย
พอคิดได้ ไม่นาน มานผ่อนพัก
ลืมสิ้นรัก สักวัน มันคงง่าย
ยืนรับลม ชมดาว หนาวทอนกาย
คืนคลับคล้าย ปลายเถียง เคยเคียงนวล
รู้สึกโหม โจมจู่ ดังกู่กลับ
เริ่มกระสับ จับจิต อดีตหวน
ฉุดกระชาก ลากไป ไร้ขบวน
โซเซซวน ป่วนกมล จนตรมใน
หยุดดำริ ผิวาด ขยาดแล้ว
ถึงเจอแก้ว แวววาว สกาวใส
หลบหลีกเร้น เว้นร่าง หนีห่างไกล
ขออภัย ผีเข้า เบาไม่เป็น
รพีกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
