ดีกว่าอยู่เปล่าเปล่าให้เหงาง่วง
ดีกว่าไม่มีบ่วงคอยถ่วงให้
ดีกว่าถูกใส่ร้ายคนหลายใจ
ดีกว่ารักที่ไร้,รักไม่เป็น
เอาความเจ็บเป็นเพื่อนคอยเตือนจิต
ว่านี่คือยาพิษอย่าคิดเล่น
รักที่ไม่ผ่องพรรณดั่งจันทร์เพ็ญ
จึงโผนเผ่นผัดผ่อนเร่ร่อนมา
เพราะต่างชนต่างชั้นคอยกั้นกีด
สังคมขีดหัวโขนอาจโดนผ่า
ต้องเจียมตัวเจียมใจอย่างไก่กา
จึงมิกล้าผวาบินสู่ถิ่นเมือง
คงต้องเจ็บอย่างนี้ถ้ามิปล่อย
ให้จิตพลอยหมองหม่นเป็นคนเขื่อง
ขอเอางานเป็นเพื่อน,เลื่อน,รุ่งเรือง
จะมัวเปลืองหัวใจทำไมมี?
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
