หล่อนทักด้วย รอยยิ้ม ที่อิ่มเอิบ
กล่าวเนิบเนิบ สวัสดี ที่คบหา
ด้วยหนึ่งปี ห่างผ่าน กาลเวลา
ได้พบหน้า วันนี้ แสนดีใจ
จะเข้ากอด ทักทาย คล้ายวันก่อน
กลับยอกย้อน ในจิต คิดหวั่นไหว
การ์ดแต่งงาน ใบนั้น เปลี่ยนผันไง
หล่อนจากไป ตามพิธี ที่ครองเรือน
แต่วันนั้น ถึงวันนี้ ขวบปีแล้ว
ใจเต้นแผ่ว เว้นจังหวะ จะใครเหมือน
ความสัมพันธ์ มีมาก ยากลืมเลือน
ว่าคือเพื่อน แค่คิด ผิดแล้วนา
ใบหน้าแดง แฝงอาย ได้พบหล่อน
หรือภาพหลอน กลางวัน นั้นแน่หนา
สังเกตเห็น ตรงแก้ม แจมน้ำตา
รอยเช็ดมา ทิ้งคราบ ทราบแก่ใจ
เกิดคำถาม ตามไล่ ขึ้นในจิต
ให้ขบคิด เศร้าหรือ คือไฉน
ได้ฟังความ ตามมี ที่เป็นไป
หล่อนร้องไห้ ผิดหวัง ตั้งครอบครัว
ถูกบังคับ ยอมรับ คอยขับขาน
มีแม่บ้าน ร่วมเคียง เรียงเมียผัว
ต้องยอมปลีก หลีกหนา มาแต่ตัว
จะดีชั่ว ปล่อยไป ไม่กลับมอง
หล่อนยืนเล่า เจ้าน้ำตา พาลมาไหล
เป็นหยดใส อาบแต้ม แก้มทั้งสอง
จึงรีบโผ เข้ารับ จับประคอง
ให้นวลน้อง ผ่อนคลาย สบายใจ
ผ้าเช็ดหน้า ผืนเก่า เราใช้อยู่
มันยี่ยู่ เช็ดเมื่อ เหงื่อไคลไหล
มาซับน้ำ ตาน้อง แม่ยองใย
หล่อนยิ้มได้ ทั้งน้ำตา มาเอ่อคลอ
