แผ่วคำขานผ่านจักษุทะลุสมอง
ส่งคำประคองเคียงกายให้หายประหวั่น
ประจงรับมือนางวางบนอุระพลัน
เสมอสมานแผลช้ำนั้นพอผ่อนปรน

ความเปล่าเปลี่ยวเดียวดายมีได้มิเว้น  
เก็บซ่อนเร้นก็กลับกลายมิวายสับสน
วางทุกข์สุขทุกอย่างให้ห่างกมล  
ตัดเศร้าหมองทิ่งหม่นรับรู้สู้ด้วยกัน

        เนิน จำราย