เมื่อสายลมพรมผ่านเปลือกรานหล่น
เจ้ายืนต้นวายวางอย่างอดสู
เคยขจีงดงามท่ามฤดู
หลากล้วนผู้อาศัยได้พักพิง
มาบัดนี้เพียงซากเจ้าฝากให้
แด่พงไพรผืนร้างด้วยบางสิ่ง
ดินระแหงแล้งเร้าเจ้าซบอิง
มิประวิงใดใดให้ร้าวราน
ไม่รู้ใจ
เจ้ายืนต้นวายวางอย่างอดสู
เคยขจีงดงามท่ามฤดู
หลากล้วนผู้อาศัยได้พักพิง
มาบัดนี้เพียงซากเจ้าฝากให้
แด่พงไพรผืนร้างด้วยบางสิ่ง
ดินระแหงแล้งเร้าเจ้าซบอิง
มิประวิงใดใดให้ร้าวราน
ไม่รู้ใจ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
