ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

"เมื่อฝน หล่นปราย"
ด้วยกาพย์สุรางคนางค์ 28 ค่ะ

สายฝน หล่นปราย
กระเซ็น กระสาย................................พระพายพัดผ่าน
ละอองพร่างพราย..............................กระจายตระการ
สีขาวสะอ้าน......................................ละลานแพรวพราว

เสียงฟ้าครวญครืน
ดั่งเรา กล้ำกลืน.................................สะอื้นเหน็บหนาว
น้ำตา หลั่งริน................................... ดวงจินต์ปวดร้าว
สายฝนหล่นกราว.............................ทนหนาวเดียวดาย

อึ่งอ่างระงม
ร้องร่ำเสียงขรม..................................โต้ลมพัดกราย
ห้วงรัตติกาล......................................ยาวนานเหลือหลาย
กอดหมอนแนบกาย...........................เดียวดายอาดูร

ฝนเอยไฉน
เหมือนน้ำตาใจ.................................หลั่งไหลเพิ่มพูน
คร่ำครวญหวนหา..............................รักมาเกื้อกูล
โศกทวีคูณ........................................ยากจูนดวงใจ

ลมเอยลมพัด
โอนเอนแกว่งกวัด.................................สะบัดใบไหว
เสียงไผ่เสียดกอ.....................................อี๋ออแผ่วไกล
อกเอ๋ยทำไม........................................ปวดใจตรอมตรม

เห็นฝนร่วงมา
ดุจน้ำตาฟ้า..........................................เพลาขื่นขม
คงเหมือนเราที่......................................ฤดีโศกซม
อกร้าวระทม.........................................ปรารมภ์มิวาย....


“สุนันยา”

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

เมื่อฝนหล่นปราย
หัวใจใกล้วาย     ช้ำชอกตรอมตรม
วายุเพียงพัด     สะบัดระงม
ถึงชั้นพรพรหม     จิตมิสำราญ

ลมพัดกรรโชก
สะบัดสะโบก     ทำร้ายดวงมาน
ระทึกทรวงลั่น     เกือบขั้นวายปราณ
ใครหนอสงสาร     ไม่มีสักคน

ฝนเอยฝนตก
หล่นสู่พื้นบก     ไหลตามสายชล
สู้ห้วงอรรณพ     จิตพบกมล
เวลาบันดล     จิตใจเลอะเลือน

คืนนี้คืนค่ำ
หัวใจชอกช้ำ     มียุงเป็นเพื่อน
กัดดูดโลหิต    ชีวิตคอยเตือน
หมาป่ามาเยือน     เหงาแทรกแผ่นดิน

บัณฑิตเมืองสิงห์