จึงดั่งภาพ นิยาย ในความฝัน
กลับวานวัน ที่ไร้ สิ่งใดหวง
ทิ้งความหลัง ฝังรอย คอยตามทวง
เป็นเงาบ่วง ทรวงช้ำ เมื่ออำลา
เป็นที่สุด..สุดท้าย ที่กลายกลับ
ยากจะรับ กลับคืน สะอื้นหา
อดีตรัก ปักตรึงเคยพึ่งพา
สิ้นใยปรารถนา ....ต้องจาบัลย์
"สนันยา"
อดีตรักเคยเรืองประเทืองค่า
ฉุดกระชากวิญญาณ์พาไหวหวั่น
คำว่าจบจากลิ้นสิ้นผูกพัน
อำนาจมันยิ่งกว่ามหาประลัย
ซวนซมทรุดดุจร่างคว้างกลางเหว
ล้อมด้วยเปลวเพลิงกัลป์อันส่งไข
ณ เวลาคืบคลานเคลื่อนผ่านไป
ดั่งนรกกุมใจไว้ทั้งทรวง..
ระนาดเอก
ฉุดกระชากวิญญาณ์พาไหวหวั่น
คำว่าจบจากลิ้นสิ้นผูกพัน
อำนาจมันยิ่งกว่ามหาประลัย
ซวนซมทรุดดุจร่างคว้างกลางเหว
ล้อมด้วยเปลวเพลิงกัลป์อันส่งไข
ณ เวลาคืบคลานเคลื่อนผ่านไป
ดั่งนรกกุมใจไว้ทั้งทรวง..
ระนาดเอก
ไม่เคยรู้ มาก่อน ต้องรอนร้าว
หลายเรื่องราว คราวร้างไม่วางหวง
ขมในจิต พิษรัก จากกลลวง
เหมือนติดบ่วง อบาย ไฟโลกันตร์
ไม่เหลือแล้ว รักเอย ที่เคยชื่น
จำต้องฝืน กลืนกลบ ลบโศกศัลย์
รักที่หมาย กลายเป็น เช่นหมอกควัน
เมื่อนานวัน ผันคล้อย ล่องลอยลา...
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
