หนาวลมเถือเนื้อเหน็บเพียงเจ็บผิว
                                       หนาวใจหวิวปลิวคว้างกลางกระแส
                                       ล่องลมลอยคอยนวลมิปรวนแปร
                                       หวังดวงแขแลเหลียวเพียงเสี้ยวจันทร์

                                       ยามหนาวลมห่มนางจางถวิล
                                       กรุ่นกายกลิ่นรินเร้าเล้าโลมขวัญ
                                       อิงอุ่นอวลนวลเนาเคล้าคืนวัน
                                       อยากกางกั้นวันเวลาทุกนาที

                                       สายลมหวนครวญนางอย่าห่างเหิน
                                       จูงมือเดินเคียงข้างทางวิถี
                                       ทางสีเทาเหงาหงอยคอยฤดี
                                       ณ แห่งนี้ที่สายสุดปลายทาง