คืนเหน็บหนาวหนาวสั่นสะท้านจิต
ขาดมิ่งมิตรเนื้อนวลคร่ำครวญสั่ง
อยู่แห่งไหนคนดีหนีรวงรัง
พี่รินหลั่งน้ำตาจนชาชิน
หนาวน้ำค้างพร่างพรมระทมโศก
ประหนึ่งโลกสั่นรัวไปทั่วถิ่น
จิตระบมห่มผวยใจรวยริน
ถึงยุพินกินรีเจ้าหนีไกล
กลับมาเถิดคนดีพี่รอเจ้า
ทุกข์รุมเร้าฝังจิตอยากชิดใกล้
เจ้าเนื้ออุ่นกรุ่นหอมพะยอมไพร
กลิ่นสไบเบาบางยามห่างนวล
ยามเหมันต์ผันผ่านสะท้านจิต
ขาดคู่ชิดเชยชมดั่งลมป่วน
ฝันถึงเจ้าทุกวันสุดรัญจวน
จงคืนหวนห่มห้อมสู่อ้อมใจ
ไพร พนาวัลย์
จำจรจากพรากถิ่นที่กินอยู่
มุ่งมั่นสู่สรรสร้างหนทางใหม่
จากบ้านเรือนเพื่อนพ้องพี่น้องไกล
สู่อุทัยฯไพรพงกลางดงดอน
หนาวอากาศขาดเขินมิเพลินแน่
ห่มผ้าแค่ผิวเผินเกินถอดถอน
มิสิ้นหนาวทรวงในให้ร้าวรอน
คราก่อนนอนอ้อนดาวส่งข่าวใจ
ยามต้องลมข่มขวัญรัญจวนจิต
กอดกายชิดสิทธิ์รู้อยู่แค่ไหน
ฝากฝันฝ่าป่าบึงถึงบางใคร
รู้บ้างไหมหนาวและง่วงห่วงบ้างนะ...?
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
