|
หัวข้อ: ระบำไพร เริ่มหัวข้อโดย: victoria's secret ที่ 10 มีนาคม 2010, 02:18:PM xxxx
หัวข้อ: Re: ระบำไพร ไผ่หลงกอ เริ่มหัวข้อโดย: ปางสีฝุ่น ที่ 10 มีนาคม 2010, 03:13:PM ผืนดินร้าง...หว่างผา...ในป่าใหญ่ มีธารใส ไหลผ่าน ลานหินโล่ง ไม้หลายหลาก มากมาย ระยายโยง มองเห็นโพรง โป่งดิน ใต้หินทราย มีเนินภู อยู่ไกล ในเบื้องหน้า หมู่เมฆา คณานับ จับเป็นสาย ทิวป่าไผ่ ไหวเอียง อยู่เรียงราย ยืนท้าทาย สายลม อย่างกลมเกลียว ตรงโขดหิน ดินดาน บนลานกว้าง ต้นไผ่คว้าง กลางโขด อย่างโดดเดี่ยว เป็นไผ่หลง พงษ์หมู่ อยู่ต้นเดียว อวดใบเขียว เรียวงาม ช่างหวามจินต์ ไผ่หลงกอ...หน่อไผ่...ไม่ย่นย่อ ยังแทงช่อ...ต่อปลาย...มิหายสิ้น ต้นแตกหน่อ...ต่อก้าน...พ้นลานดิน คล้ายถวิล...ถิ่นฟ้า...นภางาม หน่อเป็นลำ...ค้ำก้าน...แตกฐานราก เป็นหลายหลาก...จากหนึ่ง...จึงสองสาม ทุกคืนวัน...ฟันฝ่า...พยายาม จนงอกงาม...ลามดง...แม้หลงกอ ถึงมองไป...ไร้หวัง...ก็ยังขืน คงหยัดยืน...ฝืนไป...ไม่ย่นย่อ ขอลองดู...สู้ฟ้า...มิรารอ จนมีหน่อ...ต่อต้น...จนเป็นลำ ไผ่หลงกอ...ต่อพงษ์ กลางดงป่า สู้ฟันฝ่า...พาต้น...พ้นพื้นต่ำ กิ่งใบก้าน...สานสยาย...คล้ายร่ายรำ สานลำนำ...ระบำไพร...ใต้ฟ้าคราม แม้มิเด่น...เช่นใคร...ในผืนหล้า แม้ไร้ค่า...เป็นเสนียด...เขาเหยียดหยาม แม้ยากจน...ค่นแค้น...แสนเลวทราม จะฝากนาม ...เอาไว้...ให้โลกลือ ว่า..เสียดยอดสอดก้านจากลานโล่ง ยังค้อมโค้งฟ้าใหญ่ใช่ดึงดื้อ รู้ต้านแรงพรายพัดลัดกระพือ เหมือนโบกมือทักทายทุกสายลม ................................... ขอร่วมแจม สักบท นะพี่แจ็ค .... อิอิอิ! หัวข้อ: Re: ระบำไพร ไผ่หลงกอ เริ่มหัวข้อโดย: ปางสีฝุ่น ที่ 10 มีนาคม 2010, 05:48:PM ผืนดินร้าง...หว่างผา...ในป่าใหญ่ มีธารใส ไหลผ่าน ลานหินโล่ง ไม้หลายหลาก มากมาย ระยายโยง มองเห็นโพรง โป่งดิน ใต้หินทราย มีเนินภู อยู่ไกล ในเบื้องหน้า หมู่เมฆา คณานับ จับเป็นสาย ทิวป่าไผ่ ไหวเอียง อยู่เรียงราย ยืนท้าทาย สายลม อย่างกลมเกลียว ตรงโขดหิน ดินดาน บนลานกว้าง ต้นไผ่คว้าง กลางโขด อย่างโดดเดี่ยว เป็นไผ่หลง พงษ์หมู่ อยู่ต้นเดียว อวดใบเขียว เรียวงาม ช่างหวามจินต์ ไผ่หลงกอ...หน่อไผ่...ไม่ย่นย่อ ยังแทงช่อ...ต่อปลาย...มิหายสิ้น ต้นแตกหน่อ...ต่อก้าน...พ้นลานดิน คล้ายถวิล...ถิ่นฟ้า...นภางาม หน่อเป็นลำ...ค้ำก้าน...แตกฐานราก เป็นหลายหลาก...จากหนึ่ง...จึงสองสาม ทุกคืนวัน...ฟันฝ่า...พยายาม จนงอกงาม...ลามดง...แม้หลงกอ ถึงมองไป...ไร้หวัง...ก็ยังขืน คงหยัดยืน...ฝืนไป...ไม่ย่นย่อ ขอลองดู...สู้ฟ้า...มิรารอ จนมีหน่อ...ต่อต้น...จนเป็นลำ ไผ่หลงกอ...ต่อพงษ์ กลางดงป่า สู้ฟันฝ่า...พาต้น...พ้นพื้นต่ำ กิ่งใบก้าน...สานสยาย...คล้ายร่ายรำ สานลำนำ...ระบำไพร...ใต้ฟ้าคราม แม้มิเด่น...เช่นใคร...ในผืนหล้า แม้ไร้ค่า...เป็นเสนียด...เขาเหยียดหยาม แม้ยากจน...ค่นแค้น...แสนเลวทราม จะฝากนาม ...เอาไว้...ให้โลกลือ ว่า..เสียดยอดสอดก้านจากลานโล่ง ยังค้อมโค้งฟ้าใหญ่ใช่ดึงดื้อ รู้ต้านแรงพรายพัดลัดกระพือ เหมือนโบกมือทักทายทุกสายลม ................................... ขอร่วมแจม สักบท นะพี่แจ็ค .... อิอิอิ! ว่า..สอดก้าน...สานกอ...ของช่อไผ่ พอลมไกว...ไหวก้าน...ผสานสม ส่งสำเนียง...เสียงใส...ให้ระงม เป็นคารม...กลมกล่อม...โอบล้อมไพร สบายดีนะน้อง ไม่เจอกันเป็นปีแล้วนะ สู่เพลงไผ่ไหวหวานผสานสดับ ทีละถ้อยยามคอยซับรับน้ำใส ทีละข้อต่อปล้องขึ้นคล้องใจ ปริเนื้อนวลเนียนนัยเมื่อไหวเอน ---------------------------- สบายดีครับ..พี่แจ๊ค..วันนี้ มีเวลา เลยมาร่วมแจมด้วยครับ มีความสุข มากๆนะพี่นะ .. คิดถึง อยู่เรื่อยๆ ครับพี่ หัวข้อ: Re: ระบำไพร ไผ่หลงกอ เริ่มหัวข้อโดย: สุภาพบุรุษทรชน ที่ 10 มีนาคม 2010, 06:52:PM ผืนดินร้าง...หว่างผา...ในป่าใหญ่ มีธารใส ไหลผ่าน ลานหินโล่ง ไม้หลายหลาก มากมาย ระยายโยง มองเห็นโพรง โป่งดิน ใต้หินทราย มีเนินภู อยู่ไกล ในเบื้องหน้า หมู่เมฆา คณานับ จับเป็นสาย ทิวป่าไผ่ ไหวเอียง อยู่เรียงราย ยืนท้าทาย สายลม อย่างกลมเกลียว ตรงโขดหิน ดินดาน บนลานกว้าง ต้นไผ่คว้าง กลางโขด อย่างโดดเดี่ยว เป็นไผ่หลง พงษ์หมู่ อยู่ต้นเดียว อวดใบเขียว เรียวงาม ช่างหวามจินต์ ไผ่หลงกอ...หน่อไผ่...ไม่ย่นย่อ ยังแทงช่อ...ต่อปลาย...มิหายสิ้น ต้นแตกหน่อ...ต่อก้าน...พ้นลานดิน คล้ายถวิล...ถิ่นฟ้า...นภางาม หน่อเป็นลำ...ค้ำก้าน...แตกฐานราก เป็นหลายหลาก...จากหนึ่ง...จึงสองสาม ทุกคืนวัน...ฟันฝ่า...พยายาม จนงอกงาม...ลามดง...แม้หลงกอ ถึงมองไป...ไร้หวัง...ก็ยังขืน คงหยัดยืน...ฝืนไป...ไม่ย่นย่อ ขอลองดู...สู้ฟ้า...มิรารอ จนมีหน่อ...ต่อต้น...จนเป็นลำ ไผ่หลงกอ...ต่อพงษ์ กลางดงป่า สู้ฟันฝ่า...พาต้น...พ้นพื้นต่ำ กิ่งใบก้าน...สานสยาย...คล้ายร่ายรำ สานลำนำ...ระบำไพร...ใต้ฟ้าคราม แม้มิเด่น...เช่นใคร...ในผืนหล้า แม้ไร้ค่า...เป็นเสนียด...เขาเหยียดหยาม แม้ยากจน...ค่นแค้น...แสนเลวทราม จะฝากนาม ...เอาไว้...ให้โลกลือ ว่า..เสียดยอดสอดก้านจากลานโล่ง ยังค้อมโค้งฟ้าใหญ่ใช่ดึงดื้อ รู้ต้านแรงพรายพัดลัดกระพือ เหมือนโบกมือทักทายทุกสายลม ................................... ขอร่วมแจม สักบท นะพี่แจ็ค .... อิอิอิ! ว่า..สอดก้าน...สานกอ...ของช่อไผ่ พอลมไกว...ไหวก้าน...ผสานสม ส่งสำเนียง...เสียงใส...ให้ระงม เป็นคารม...กลมกล่อม...โอบล้อมไพร สบายดีนะน้อง ไม่เจอกันเป็นปีแล้วนะ สู่เพลงไผ่ไหวหวานผสานสดับ ทีละถ้อยยามคอยซับรับน้ำใส ทีละข้อต่อปล้องขึ้นคล้องใจ ปริเนื้อนวลเนียนนัยเมื่อไหวเอน ---------------------------- สบายดีครับ..พี่แจ๊ค..วันนี้ มีเวลา เลยมาร่วมแจมด้วยครับ มีความสุข มากๆนะพี่นะ .. คิดถึง อยู่เรื่อยๆ ครับพี่ ...แวะมาชื่นชมครับ! แต่ละปล้อง จ้องมอง ลองดูไผ่ ลมแกว่งไกว ใบสบัด เห็นชัดเจน ต่างเผ่าพันธุ์ ต่างสี ไม่มีเกณฑ์ โงกโงนเงน เอนไหว ไปตามลม ไผ่หลงกอ ต่อแข่ง แบ่งชนิด คนละทิศ คนละทาง อย่างผสม เกิดขึ้นตาม กาลเวลา มาให้ชม จากก่อบ่ม เป็นต้น ให้คนกิน .................................. emo_95 |