ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[amika29]

น้ำค้าง   พราวพร่าง     กลางผืนหญ้า
คืนนี้ฟ้า   มืดดำ     ทำใจไหว
สายลมหนาว  จาง ๆ     พัดผ่านไป
คนเคยหวง      ห่วงใย   ไกลจากกัน

หยดน้ำตา   รินหล่น   ปนน้ำค้าง
ความอ้างว้าง   เงียบเหงา  ราวความฝัน
คิดถึงคน   ที่เคยหวง   จะลวงกัน
ลืมคำมั่น   สัญญา   ให้อาลัย

กลัวพี่ไป   จากแล้ว   ไม่หวนกลับ
น้องเฝ้านับ   คำสัญญา   วันฟ้าใส
มันเหงา   ปนอ้างว้าง   เมื่อร้างไกล
มองทางไหน  ก็ไม่มี   พี่เคียงกัน

...พี่จ๋า...   น้องกลัว   ความอ้างว้าง
ระหว่างทาง ไม่เห็นใคร  ให้ร่วมฝัน
หรือพี่ลืม   ความห่วงหา ยามลากัน
หรือพี่นั้น   มีใครใหม่   ให้ใจแปร

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[บ้านริมโขง]

คงไม่ต่างห่างกันยามฝันเปลี่ยน
เป็นบทเรียนชีวิตติดกระแส
เมื่อมีรักห่างรักหักดวงแด
เหงาเศร้าแท้แก่ใครให้ทุกข์ตรม

ต้องถนอมออมไว้ด้วยใจมั่น
รักสุขสันต์ฉัน-เธอละเมอสม
เอื้ออารีย์มีใจใฝ่นิยม
อย่าเก็บขมข่มสร้างให้หมางใจ

กว่าจะมี เธอ-ฉันสัมพันธ์จิต
กว่าจะมี เธอชิดติดแก้มใส
กว่าจะมี ผูกพันสัมพันธ์ไกล
กว่าจะมี หนึ่งใครได้รักครอง

ต้อง สู้ทนออดอ้อนวอนเสนอ
ต้อง พร่ำเพ้อพะวงส่งใจสอง
ต้อง จริงจังตั้งมั่นด้วยกลั่นกรอง
ต้อง สนองปองนางไม่ร้างเลย

จึงต้องควรสงวนนางอย่างดวงแก้ว
ให้เพริศแพร้วล้ำค่าพาเปิดเผย
ต้องเชิดชูด้วยชื่นรื่นรำเพย
ต้องกอดเกยด้วยสุขทุกทิวา

เป็นเกราะกั้นทางเหงาที่เจ้าเพ้อ
ส่งให้เธอและเขาเฝ้าห่วงหา
ความหวาดกลัวอื่นใดไม่บีฑา
กรุณาเห็นงามตามห่วงใย...

"บ้านริมโขง"

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

ทุกทุกวันมันเหงาและเศร้ามาก
พบแล้วพรากจากกันแสนหวั่นไหว
ทั้งที่รู้อยู่เสมอเธอมีใจ
ทุกครั้งไปให้เหงาและเศร้าตรม

หวาดระแวงแคลงใจเชื่อได้หรือ
เธอจะซื่อสัตย์ภักดิ์รักสุขสม
มิไหวหวั่นปันใจใครชื่นชม
ด้วยอารมณ์คนนั้นผันเปลี่ยนไว

กว่าจะมี เธอ-ฉันผูกพันจิต
กว่าจะมี เธอชิดสนิทใกล้         
กว่าจะมี เธอ-ฉันวันนี้ใน
กว่าจะมี หนึ่งใครที่ในทรวง

จึง หวั่นไหวไกลห่างในบางครั้ง
จึง หวั่นหวังสลายคลายรักห้วง
จึง หวั่นหวาดอาจไปมีใหม่ควง
จึง หวั่นลวงห่วงใยไม่เหมือนเดิม

เปรียบเธอเป็นนิยามความงามงด
ราวน้ำค้างหยาดหยดสดชื่นเสริม
ยามหัวใจอ่อนล้าเข้ามาเติม
แรงใจเพิ่มก้าวต่อไม่ท้อแท้

หากเข้าใจในคำที่พร่ำเพ้อ
ได้ไหมเธอยืนยันเป็นฉันแน่
เพียงห่างไกลใจนั้นไม่ผันแปร
ยังรักแต่...คนห่างไม่ร้างลา

 

"กานต์ฑิตา"
๖ พฤษภาคม ๒๕๕๔

[สล่าผิน]

ความอ้างว้างช่างทุกข์ซุกใจเศร้า
คำว่าเราแยกไปไม่เหมือนก่อน
ไม่มีเราเศร้านักรักขาดตอน
ใจรอนรอนไม่มีเราแสนเศร้าใจ

เหลือเพียงฉันมั่นคงดำรงรัก
ฉันยังภักดีอยู่เธอรู้ได้
เธอแยกทางร้างลามาจากไกล
ขาดเธอไปไม่มีเราเหงาฤดี

เคยมีเราเคล้าคลอพนอรัก
ช่างสุขนักแล้วไยเธอได้หนี
ทิ้งรักเราเหลือเพียงฉันในวันนี้
เธอกับมีคู่ใหม่พาให้ตรม

ฉันจะอยู่อย่างไรต่อไปนี้
เมื่อไม่มีเธออยู่เป็นคู่สม
ต่อไปนี้ไม่มีเราเคล้าภิรมย์
ฉันต้องขมขื่นใจไม่มีเรา