ฉันพูดแค่คำเดียวยังเทียวแขวะ
จนปากแฉะฉันเฉยไม่เคยอ้า
ยังไล่หนีทุกวันรีบวันทา
อีกเสื้อผ้าซักหมดอย่างอดทน
อีกข้าวปลาอาหารทั้งหวานเปรี้ยว
ฉันคนเดียวทำให้เธอไม่สน
ทั้งถ้วยชามลามไหล้างให้จน
ก็ยังบ่นอยู่นั่นทุกวันคืน
อย่าให้ฉันโมโหขึ้นมามั่ง
แล้วจะนั่งให้ตีไม่มีสะอื้น
ทั้งมีดพร้าหน้าไม้,นี่ไงปืน.!!
จะลุกยืน..ให้ยิง...ไม่วิงวอน
เธอคนเก่าที่แสนดีหนีไปไหน?
มีน้ำใจดีงามจึ่งตามอ้อน
สวย,เพียบพูนด้วยเสน่ห์,เก๋,อาทร
กางสองกรอ่อนโยนจึ่งโดนใจ
มาบัดนี้มารร้ายตนใดหนอ?
เข้าขี่คอคนดีให้ตี,ไล่
ผีขนุน,ตานี,หรือผีไพร?
กระแอมไอนิดหน่อยก็ต่อยตา.!!
ขอยอมตายถวายชีวิตไม่คิดหนี
รักคนดียอมเป็นทาสประกาศหรา
จะขอใช้หนี้กรรมที่ทำมา
ขอเพียงอย่า...เอาคนใหม่...มาไล่ฟัน.!!
“ไพร พนาวัลย์”
เอ๊า...มัวแต่หดหัวอยู่หน้ากะละมังซักผ้า โดนเจ้าแซมแซงอีกแล้ว
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
