Re: ๐ ครั้งหนึ่งในชีวิต ๐

สมัยเมื่อครั้งเป็น ตชด.
ออก ลว.ในป่าเวลาผ่าน
ปีนเขาลงห้วยหนองลำคลองธาร
มีอาหารเป้หลังคลังเสบียง

พักสันเขาให้ทันตะวันพลบ
ต้องคอยหลบเร้นกายงดใช้เสียง
จัดเวรยามระวังภัยให้พอเพียง
ที่เหลือเลี่ยงหลับนอนพักผ่อนกัน

ที่นอนเราอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่
กวาดเศษใบเป็นขอบวงรอบนั่น
สายตาเห็นเส้นทางร้างนานครัน
ผ่านตรงนั้นที่เราเข้าพอดี

นึกถึงคำพ่อเฒ่าเล่าฟังว่า
ในเขตป่าอาศัยอยู่หมู่ภูติผี
ทั้งสัตว์ร้ายต่างต่างหลายอย่างมี
ทุกนาทีอันตรายใกล้ตัวเรา

จึงได้เก็บเศษไม้ที่ใกล้นั้น
ทำรั้วกั้นปิดทางขวางอับเฉา
ปากก็พร่ำภาวนาว่าแผ่วเบา
ขอโทษเขาทุกอย่างอย่าย่างมา

รั้วสูงหนึ่งคืบวางกว้างหนึ่งศอก
ไม่ได้ตอกเสาหลักปักแน่นหนา
ใช้มือกดแรงฝืนพื้นพสุธา
เพียงรู้ว่ารั้วกั้นแค่นั้นพอ

ขณะหลับในมุ้งสะดุ้งตื่น
เหมือนมือยื่นจับปลุกเราลุกหนอ
เปิดชายมุ้งหรี่ไฟฉายไม่รีรอ
ภายในคอแห้งผากไม่อยากเจอ

มดง่ามใหญ่ตัวโตโชว์อยู่ทั่ว
หลายพันตัวรอบข้างอย่าพลั้งเผลอ
แสดงตนให้รู้อยู่นะเออ
ตรงที่เธอนอนนี้มีฉันครอง

หลบเข้ามุ้งกราบเจ้าป่าและเครื่องลาง
แขวนอยู่ข้างถึงผ่านท่านทั้งสอง
แล้วเอนตัวนอนใหม่ผ้าใบรอง
กะเพียงสองสามนาทีนี้ลุกมา

เปิดมุ้งดูครั้งใหม่มดหายหมด
เหลือเสียงหยดน้ำค้างค่อนข้างหนา
ศูนย์สอง น.เพื่อนปลุกถูกเวลา
ลุกขึ้นมารับยามเปลี่ยนตามมี

อีกมากมายหลายหลากประสบการณ์
ได้พบผ่านเข้าชีวิตจิตจำนี่
อาถรรพ์ป่าพฤกษ์ไพรในพงพี
ไสยศาสตร์นี้อย่าลบหลู่หรือดูแคลน.

นพ
19 ธ.ค.54