ชิวิต...เดินเอื่อยดูเฉื่อยเฉา
ไร้แรงเร้ากระตุ้นเตือนเหมือนแต่ก่อน
ลมหายใจใช้ไปกับการหลับนอน
เพื่อนคือหมอนข้างกายไว้ก่ายเกย
กลัวเหลือเกินกลัวฝันจะพลันดับ
มอดไปกับการนอนนั่งอย่างเฉยเฉย
จนมิได้ลองคลำทำไรเลย
ปล่อยลมเชยพัดพ่านเพียงผ่านไป
บัวเหล่าที่ ๕
ไร้แรงเร้ากระตุ้นเตือนเหมือนแต่ก่อน
ลมหายใจใช้ไปกับการหลับนอน
เพื่อนคือหมอนข้างกายไว้ก่ายเกย
กลัวเหลือเกินกลัวฝันจะพลันดับ
มอดไปกับการนอนนั่งอย่างเฉยเฉย
จนมิได้ลองคลำทำไรเลย
ปล่อยลมเชยพัดพ่านเพียงผ่านไป
บัวเหล่าที่ ๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
