ผู้ผ่านมา
ฉันเดินทางห่างบ้านมานานมาก
นานจนยากสำหรับการกลับหลัง
แหละนานจนดวงจินต์จะภินท์พัง
นานกระทั่งหัวใจและไฟรา

แล้วเรือนชานบ้านกลอนจะต้อนรับ
หรือจะขับจะไล่ผู่ไหล่ล้า
แม้มิอาจพักกายใต้ชายคา
ขอจิบชาถ้วยน้อยแล้วค่อยไป

เพราะที่หมายหายวับกับอับเฉา
เรือสำเภาจมคลื่นด้วยปืนใหญ่
เหลือกระเป๋าใบน้อยเพียงหนึ่งใบ
ซึ่งมิได้มีเงินพอเดินทาง

เรือนหลังนี้แรกเห็นดูเย็นร่ม
มีสายลมพัดผ่านบนลานกว้าง
มีดอกไม้สายน้ำและลำราง
ทั้งหน้าต่างห้องหับล้วนรับลม

มีผู้คนหญิงชายหลากหลายหน้า
ตั้งวงสนทนากันเสียงขรม
ล้วนกวีภาษาอันกล้าคม
ฉันขอก้มไปหลบใต้คบไม้

เหลือเศษเงินเพียงนิดติดกระเป๋า
หากเรื่องเล่าแทนค่าน้ำชาได้
ฉันจะเล่าเรื่องตอบ..ถ้าชอบใจ
ถ้าหากไม่ชอบนัก..ก็จักลา

จะไปสู่แม่น้ำแห่งความหวัง
เมื่อแผ่นหลังแผงไหล่ฉันหายล้า
เมื่อเห็นการบินของสกุณา
เห็นต้นกล้าอิ่มเอิบและเติบโต

 ๒ ตุลาคม ๒๕๕๔