อันตัวผม   นามปากกา   ชื่อ Dragon
ฝึกแต่งกลอน   แบบไทยๆ   อยู่หลายหน
ความรู้น้อย   ด้อยปัญญา   เกีดมาจน
จึงสับสน   เรื่องภาษา   ไม่น่าฟัง
  คงไม่เหมือน   เพื่อนคนอื่น   อย่างใครเขา
เพราะตัวเรา   แต่งกลอนไทย   ไม่เข้าหู
แต่เอาเถอะ   ยังไงก็   ลองอ่านดู
เผื่อจะสู้   เพื่อนๆบ้าง   ในบางกลอน
   เพราะตอนเขียน   บทกลอน   ยังอ่อนหัด
อาจไม่ชัด   บางถ้อยคำ   ยังเขีน ๆ
แต่ให้รู้   ว่าตั้งใจ   เขียนเหลือเกีน
เพราะบังเอีญ   ว่าส่วนนึ่ง   คือความจริง
   ก็ชีวิต   เหมือนถูกขีด   ให้ต้องช้ำ
มีแต่ความ   ทรงจำ   ที่ปวดร้าว
ไม่มีใคร   เข้าใจ   เลยสักคราว
มีแต่เหงา   เป็นเพื่อน   อยู่ร่ำไป
  จึงชอบฟัง   เสียงเพรง   ที่เศร้า ๆ
พอเป็นเพื่อน   ในคราว   ที่อ้างว้าง
พอเป็นสิ่ง   เตีมใจ   ให้พลัง
เมื่อถูกขัง   ในความเศร้า   ทุกเช้าเย็น
   ก็เลียชอบ   แต่งกลอน   สุรทอนพจ
เหมือนประชด   ชีวิต   ที่อัปเฉา
เอาไว้อ่าน   อยามที่   ไม่มีเงา
ของตัวเขา   คนนั้น   ที่จากไป
   ใจเอ๋ยใจ   ทำไม   ถึงต้องเศร้า
ถึงตัวเรา   จะต้องอยู่   อย่างคนเหงา
ไม่ไช่ว่า   โลกนี้   มีแค่เรา
อย่างน้อง ๆ   ยังมีเงา   ของเราเอง
  เพราะความทุก    ที่มี   เดี๋ยวก็หาย
ไม่ถึงตาย   ถ้ายังสู้   ด้วยใจหวัง
อุปสัก   นั้นคือ   อยากำลัง
มีความหวัง    ก็มีทาง   ให้ก้าวเดีน…