โรคที่ว่า เข้าขั้น ท่านต้องหยุด
รักชำรุด สะดุดแน่ แดทนฝืน
แกล้งเป็นหลับ ยังไง ใจกล้ำกลืน
กลางดึกดื่น แพ้ยับ ดับชีวิน
เจอคนสวย ยังซม ระทมทุกข์
หมดสนุก รุกโรม โหมเสียสิ้น
กวาวเครืองแดง ว่าเยี่ยม เทียมยุพิน
หามากิน สักร้อยเม็ด อาจเด็ดดวง
พันทอง
พิโธ่เอ๋ย เวรกรรมอะไรหนอ?
อุตส่าห์ถ่อสังขารด้วยมานหวง
หวังมาพบคนงามที่ตามควง
ต้องช้ำทรวงหมดท่าไม่น่าเลย
สู้อดทนทำงานซื้อบ้านรถ
มีทั้งหมดทุกอย่างจนเหลือเอ่ย
ทั้งสร้อยแหวนเงินทองมากองเกย
แต่มิเคยดูแลแก่ร่างกาย
ทั้งดื่มเหล้า,บุหรี่,ไม่มีเว้น
พอตกเย็นบันเทิงระเริงร่าย
ทั้งปิ้งย่างลาบก้อยมาเรียงราย
ดื่มทักทายเพื่อนกันทุกวันคืน
ไม่เคยออกกำลังชอบนั่งแช่
ได้เพียงแต่ทำงานจนดึกดื่น
มาวันนี้โศกซ้ำทนกล้ำกลืน
ต้องหน้าชื่นอกตรมระทมใจ
ขึ้นสำเภาลำใหญ่จะไปค้า
แต่ต้องมาหมดหวังมิเอาไหน
ต้องมาล่มจมอ้าวตรงอ่าวไทย
หมดอาลัยตายอยากเหมือนกากเดน
แสนสงสารสาวน้อยต้องพลอยเก้อ
นอนหาวเรอค้างเติ่งมิเริงเล่น
พี่หมดท่ามิทำโธ่กรรมเวร
อยากประเคนเข่าซ้ายเข้าปลายคาง
“ไพร พนาวัลย์”
ร่างกายกุด ทรุดโทรม โถมบ้าคลั่ง
จึงต้องนั่ง คอตก อกอ้างว้าง
เริ่มนับหนึ่ง ถึงพัน หวั่นใจจาง
เจอน้องนาง จึงจอด สุดยอดจัง
ตอนเป็นหนุ่ม เนื้อแน่น แฟนเรียงหน้า
ทำเป็นซ่าส์ ว่าเก่ง เจ๋งดังหวัง
จากเหนือใต้ ตกออก บอกเสัยงดัง
ใช้พลัง เกือบหมด รันทดใจ
ยังไม่พอ ข้ามแคว้น แดนสาวสวย
เพื่อนบ้านม้วย กี่ราย อายเขาไหม
ทั้งสร้อยแหวน แทนจิต คิดฝันไป
อีกเหล้าไห ไก่ตัว คั่วให้ชิม
เป็นทหาร ชาญชัย ในแดนด้าว
เรื่องจีบสาว คราวลูก ดั่งถูกทิ่ม
ฤทัยบาน เบิกใหญ่ ใจวับวิม
ปากก็อิ่ม ท้องก็เต็ม แทะเล็มลอง
ทะเลทราย ย้ายไป ไกลปืนเที่ยง
ยังมองเมียง หาสาว ที่ขาวผ่อง
สาวปิดหน้า ตาหมด อดสมปอง
แต่ยังลอง ลิ้มได้ สาวไทยนั้น
หลายปีผ่าน มานร้าว หนาวอกแย่
เป็นไม้แก่ แค่คึก สะอึกฉัน
ล้มปากอ่าว ข่าวหน้าหนึ่ง หึ่งทุกวัน
ลุงไพรวัลย์ เหลาเหย่ เซกู๊ดบาย
พันทอง
๒๘/๐๘/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
