(อันตัวฉัน)เขียนกลอนรักกลอนเศร้าไม่เข้าท่า
เพราะกลอนพาขึ้นเขินเนินไศล
หรือกลับกลอกออกมหาชลาลัย1
กู่ยังไงไม่กลับลับสายตา
จึงหม่นหมองครองโสดเกือบสนิท
มาจนหวิดหกสิบนับชันษา2
ปากไม่หวานรูปไม่หล่อละออตา
พ่อให้มาแค่นี้ดีเท่าไร
ก็ทนช้ำอ้ำอึ้งถึงเพียงนี้
แค่ยังมีพสุธาพออาศัย
ยัยเพิ้งหนึ่งกรายผ่านย่านหัวใจ
จึงรีบคว้าทันใดไว้กอดนอน
1ชลาลัย = ทะเล, แม่นํ้า (ชล + อาลย = ที่อยู่ของนํ้า)
2ชันษา = อายุ (ไม่ใช่ 'ปี' นะคร้าบ)
เขียนกลอนรัก แล้วไย ไม่เข้าท่า
เขียนเข้าป่า ดงดอย พลอยหลอกหลอน
เขียนขึ้นฟ้า หาฝน จนใจคลอน
เขียนเป็นกลอน กานท์ดู สู้อดทน
แม้หม่นไหม้ ใกล้โสด สันโดดแท้
เปลี่ยวดวงแด แค่หลับ ยังสับสน
อยากแต่งแต้ม แย้มเยือน เป็นเพื่อนตน
พ่อหน้ามน คนโสด โปรดพิจารณา
ไม่ต้องบ่น ช้ำชอก บอกเปิดเผย
เงินทองเอย สิบรถ ไม่ปดหนา
อีกที่ดิน พร้อมสมบัติ รีบจัดมา
ขืนชักช้า ยิงแหลก ไส้แตกตาย
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
